Sunday, September 30, 2007

అలవోక సినీ పృఛ్ఛకం (Random cine quiz) - 3

మొదటి పృఛ్ఛకానికి dosanara, రెండవ పృఛ్ఛకానికి రవి, solarflare, సౌమ్య సరైన సమాధానలు రాసారు.

ఇదిగో ఇంకో ప్రశ్న.

ప్రసిధ్ధి పొందిని ఓ హింది చిత్రంలో తల్లీ-కొడుకులులాగ నటించిన క, ఖ, నిజ జీవితంలో భార్యభర్తలు. వాళ్ళిద్దరి కొడుకు గ కూడా సినీ రంగంలో మంచి పేరు సంపాదించుకున్నాడు. క పెళ్ళికి ముంది ఇంకో పేరున్న నటుడు, దర్శకుడు, నిర్మాత చ తో చాలా చిత్రాలలో నటించింది. చ చిత్రాలకి సాధారణంగా జ, ఝ లు సంగీతం సమకూర్చేవారు. వారిలో జ హైదరాబాదు వాడవ్వడం వల్ల (చాల హిట్టైన) ఒక పాట పల్లవిలో (ప అనే చిత్రంలోనిది) రెండు తెలుగు పదాల ప్రయోగం చేయించాడు. రెండు పదాలూ ట, ఠ అనుకుందాం.

ఇంతికీ ఈ హల్లులంతా ఎవరు, ఏమిటి?

Unconventional gift ideas

Babies R us or Toys R us used to be our haunts to pick up toys or gift cards whenever we had to buy something for The Baby or gift something to babies of our friends. We had the 'same old same old' feeling everytime we entered those stores - stacks on stacks of toys, games and stuff, all within hands reach, but still we spent a lot of time to find ones that we thought would entertain and also gave some మెదడు ఎడం భాగానికి మేత.


All the same, there wasn't much we did about it - till last weekend. That's when we decided to raid a Border's store to make good of a 20% discount coupon we received after signing-up for a free customer account. And then we realized they carry some very good gift options for babies/kids at throw-away prices. Some of the books, playthings for babies were available for as less as $4.99, some knocked as much as 80% off the list price. Border's struck me as deal-seeker's haven.


Give it a try next time you have to pick a gift, you might find something good that doesn't hurt your చేజోలె too bad.

మండేలాని చంపేసిన బుష్

వెనకటికి ఒక మంద బుధ్ధి ఉండే వాడట. వాడికి తర్కమంటే ఏమిటో తెలియదు కానీ తెలివిగా వాదించడమంటే మహా పిచ్చి.

వాడు ఒక స్నేహితుణ్ణి పట్టి, "ఒరే బాబూ తర్కమంటే ఏమిటో వివరించరా" అని అడిగాడు. మన వాడి వాలకం తెలిసిన స్నేహితుడు ఒక క్షణం ఆలోచించి, "సరే నీకు ఇల్లుందా?" అన్నాడు. ఉందన్నాడు మబ్బు. "మీ ఇంట్లో మొక్కలున్నాయా?" , ఉన్నయన్నాడు మబ్బు. "మొక్కలకి మీ ఆవిడ నీళ్ళు పోస్తుందా?" పోస్తుందన్నాడు మబ్బు. "మీ ఇంట్లో చిన్న పిల్లల బొమ్మలున్నాయా?" ఉన్నాయన్నడు మబ్బు. "దీని వల్ల తెలుస్తున్నదేమిటంటే, నువ్వు నీ భార్య ప్రేమతో మీ ఇంట్లో కలవడం వల్ల మీకు పిల్లలు పుట్టారు" అన్నాడు స్నేహితుడు. ఇంతటి వ్యక్తిగత విషయం నీకెలా తెలిసిందన్నట్టు విస్తుపోయాడు మబ్బు. "అదేరా అబ్బాయ్ తర్కం అంటే" అని వెళ్ళిపోయాడు స్నేహితుడు.

కాసేపు ఆలోచించి మంద బుధ్ధి ఇంకో స్నేహితుడి వద్ద ఈ తర్కం ప్రయోగిద్దామని వెళ్ళాడు. వాడితో "నీ గురించి నేను అత్యంత వ్యక్తిగత విశేషాలు తెలుసుకోగలను" అన్నాడు. అదెలా అనడిగాడు స్నేహితుడు. "నీకు ఇల్లుందా" అన్నాడు మబ్బు. ఉందన్నాడు స్నేహితుడు. మీ ఇంట్లో మొక్కలున్నాయా అన్నాడు మబ్బు. ఉన్నాయన్నడు స్నేహితుడు. మొక్కలకు మీ ఆవిడ నీళ్ళు పోస్తుందా అన్నాడు మబ్బు. లేదు పక్కింటావిడ పోస్తుంది అన్నాడు స్నేహితుడు. "ఐతే నువ్వు మీ పక్కింటావిడా ప్రేమతో మీ ఇంట్లో కలవడం వల్ల మీకు పిల్లలు పుట్టారు" అన్నాడు మబ్బు.

==

ఈ హాస్యోక్తి అవసరం ఎందుకొచ్చిందంటే, అటువంటి సంఘటనే క్రితం వారం జరిగింది. నిజంగా జరిగిన ఈ సంఘటనలో మబ్బు మరెవరో కాదు, సాక్షతూ అమెరికా రాష్ట్రపతి. ప్రసంగాలలో, పాత్రికేయుల సమావేశాలలో, ఇతర చోట్లలో ఈయన వెలగబెట్టే నిర్వాకాలు ఇప్పటికే జగత్ప్రసిధ్ధి కలిగి ఉన్నాయి. పదాలని సరిగ్గా పలకలేకపోవడం, ఆస్ట్రేలియాని ఆస్ట్రియా అని తికమక పడడం, ఇంగ్లాండు రాణిని వందేళ్ళకి పైగా చేసిన పనికి అభినందించడం - ఒకటేమిటి ఇలాంటి ఉదాహరణలు కోకొల్లలు, బుషిసమ్స్ అంటూ పుస్తకాలు కూడా వెలువడ్డాయి.

సరే తాజా సంఘటన విషయానికొస్తే, ఇదంతా కాండలీసా రైస్ ఇచ్చిన ఒక ముఖాముఖితో మొదలయ్యింది.ఇక్కడ చదవండి. అందులో ఆవిడ ఇరాక్ లో నెల్సన్ మండేలా లాంటి ప్రజాతంత్ర నాయకులు ఎందుకు లేరు అనే ప్రశ్నని ప్రస్తావించి, సద్దాం అలాంటి నాయకులందరినీ ఎప్పుడో మట్టుబెట్టాడని, అందువల్లే ఇప్పుడు రాజకీయ శూన్యత (political vacuum) ఏర్పడిందని చెప్పింది. బానే ఉంది. ఇప్పుడు మొదలయ్యింది అసలు కధ. ఈ ముఖాముఖి వినడంవల్లో ఏమో గానీ డుబ్యా గారికి పైన చెప్పిన మబ్బుగాడికి తట్టినట్టి ఆలోచన తట్టింది. రైస్ చెప్పిన విషయాన్ని పాత్రికేయులకు తన మాటల్లో చెప్పి తన తెలివి ప్రదర్శిద్దామనుకున్నాడు. పాపం ఉపాయం బెడిసికొట్టింది. ఇక్కడి దృశ్యకం (video) చూడండి. బుష్ చెప్పిందేమిటంటారా

ఎవరో అంటుంటే విన్నా "మండేలా ఎక్కడ" అని. నేనన్నా "మండేలా
చచ్చిపోయాడు. సద్దాం చంపేసాడు. మండేలాలందరినీ సద్దాం చంపేసాడు

పాపం ఇది విన్న దక్షిణాఫ్రికా దేశస్తులెందరో మండేలా నిజంగానే కాలంచేసారేమోనని ఆదుర్దా పడ్డారట. అలాంటిది ఏమీ లేదని ఆ దేశస్తులని అక్కిడి అధికారులు సమాధాన పరచవలసి వచ్చింది. అమెరికాకి ఇది అవమానకరం కాదా?

బుష్ లాంటి మబ్బు నేతలుంటే దేశానికి ఆర్ధికంగానే కాక, ప్రతిష్ఠా పరంగాకూడా నష్టాలు తప్పవు మరి.

Saturday, September 29, 2007

జరఝంపా

ఇది వరకూ దూరదర్శన్లో 'డక్ టేల్స్' అని డిస్నీ వారి కార్టూను కార్యక్రమం వచ్చేది. చాలా హాస్యభరితంగా ఉండి నన్ను బాగా అలరించేది. అందులో ఒక్ భాగంలో భల్లు, వాడి పైలట్ కలిసి 'The lost island' కోసం విమానంలో ఎగురుతూ వెతుకుతూ ఉంటారు. అప్పుడు హఠార్తుగా పైలట్ భల్లుతో 'I think we are in the lost island' అంటాడు. ఎలా చెప్పగలుగుతున్నావు అని భల్లు అడిగితే వాడు 'because, we're lost' అంటాడు.

అది ఇప్పుడెందుకు గుర్తుకొచ్చిందంటే తెలుగుగుంపులో జరఝంపా అనే పదం యొక్క ప్రసక్తి వచ్చింది. ఆ పదానికి ఎవరికీ అర్ధం తెలిసినట్టు దాఖలాలు లేవట. మరి దానికి అర్ధం ఏంటబ్బా అంటే, పదం ఎలాగూ ఎవరికీ తెలియని గూఢార్ధాన్ని కలిగి ఉంది కాబట్టి దాన్ని గూఢార్ధం అనేస్తే పోలా అని ఓ మాంఛి సుచన ఇచ్చారు కిరణ్, బాలసుబ్రహ్మణ్యం గార్లు. బావుంది! నాకు చాలా నచ్చింది. ఇక అవకాశం అందినప్పుడల్లా జరజరా జర జరఝంపాని వాడేయ్యాలని నిర్ణయించేసాను.

ఈ పదానికి కొన్ని సూచక ప్రయోగాలివిగో.

1. వీడొక పెద్ద జరఝంపా గాడురా బాబు - He is a big wtf

2. జర ఝంపా పుస్తకం అందుకో: Mind handing me a Jhumpa Lahiri book?

3. ఇదొక జరఝంపా టపా: What a crappy post!

The bicycle thief

Vittorio De Sica's The bicycle thief, that's a regular in top movies's lists, is set in 1940s and gives us a glimpse of how the Second World war affected lives of common people in Italy.

After a year-long morale sapping wait Ricci lands a job of pasting movie posters. The job requires him to have a bicycle. With many other bicycle owners baying for the position, Ricci is left with no choice but lie that he has a bicycle. Quite understandably, he decides to worry about the bicycle problem elsewhere, not at the employment office.

Ricci's wife Maria decides to sell their linen bedsheets to get a bicycle. The scene at the market is a telling one. Folks collecting money at one counter for personal items (that are valuable but can't help them in getting by in troubled times) and buying necessities at a second one. Life definitely was tough on everyone back then!On the first day of his job, while pasting his first Rita Hayworth on a wall, Ricci loses his bicycle to a thief. Its a mob job clearly, another fellow,a decoy, leads Ricci in an opposite direction helping thief's getaway.Crestfallen, but determined to get his bicycle back, Ricci (his son Bruno in tow) search Rome's bicycle markets and closeby alleys for the thief.

Rest of the movie about his search is tautly narrated by the director. The kiddo who played Ricci's son Bruno is amazing. The scene where, after a long search he walks up to a corner to take a leak, when Ricci suddenly spotting the thief's accomplice shouts "lets go" - making him jump in his shoes is a laugh-out-loud one. After a listless search, tired and hungry Ricci has a moment of clarity - thinking of the futility of worrying over something he doesn't have any control over, he decides to take it easy for a while. He takes his son to a restaurant to have some good food and good time. This make-believe happiness lasts only a few minutes and then his loss weighs him down, his face falls. A touching scene.

Ricci once reprimands his wife for visiting a fortune teller, but with his loss becoming unbearable he can't help going to the lady asking her if he would ever get his bicycle back. And then there are the scenes that show his regret at slapping his son to take out his frustration, the moral dilemma he faces when he sees an unattended, unlocked bicycle by the roadside. Moving scenes!

No wonder, the movie is considered one of the best ever.

The bicycle thief

విట్టొరియొ డిసిక తీసిని ఈ ఇటాలియన్ చిత్రం నలభై దశకంలో రెండవ ప్రపంచ యుధ్ధం వల్ల రోమ్ లో సామాన్యులు పడ్డ కష్టాలకి దర్పణం పడుతుంది. ఇది ప్రపంచ వ్యాప్తంగా గొప్ప చిత్రాల చిట్టాలలో తప్పక కనిపిస్తూ ఉంటుంది.

కధ విషయానికొస్తే: రిచి ఓ ఏడాది పాటు నిస్తేజంగా వేచి చూసాక చివరకి అతడికి ఉద్యోగ శాఖ వారు పోస్టర్లు అంటించే ఉద్యోగం ఇస్తారు. కానీ ఉద్యోగం చేయాలంటే సైకిలు అవసరం. తన దగ్గరా సైకిలు లేదు, చుట్టుపక్కల ఎంతోమంది తమ దగ్గర సైకిలుంది, ఉద్యోగం తమకి ఇవ్వండని అడుగుతుండే సరికి - వచ్చిన అవకాశం ఎక్కడ చేజారిపోతుందో అని రిచి ‘సైకిలుంది’ చెప్పి ఠక్కున ఉద్యోగ పత్రాలు తీసుకుని అక్కడి నుంచి సరాసరి ఇంటికి వెళ్తాడు.

రిచి భార్య మరియ, ఇంట్లో ఉన్న మంచి దుప్పట్లు అమ్మి సైకిల్ కొందామంటుంది. ఇద్దరూ దుప్పట్లు పట్టుకుని మర్కెట్టుకి వెళ్ళి వాటిని అమ్మిన డబ్బుతో ఒక పాత సైకిల్ కొంటారు. ఇక తమ కష్టాలు తీరే సమయం వచ్చిందని మురిసిపోతారు. ఆ మర్కెట్టు మనకి అప్పట్లో జనం పడుతున్న కష్టాలని కళ్ళకి కట్టినట్టు చూపిస్తుంది - ఎంతో ప్రియమైన వస్తువులైనప్పటికీ ప్రస్తుతపు కష్టాలని గట్టెక్కించడానికి పనికి రానివై, పూటకూటి అవసరాన్ని తీర్చలేనివైన వాటిని జనం తమ ఇతర అవసరాలకి అమ్మేయడం - ఇదీ అక్కడ జరిగేది.

ఏమైతేనేమి, సైకిల్ చేతికందింది కదా అని, దాన్ని అపురూపంగా మొదటి రోజు ఉద్యోగానికి తీసుకుపోయి తన పని ప్రారంభిస్తాడు రిచి. దారి పక్క తన మొదటి రీటా హేవర్త్ పటం అంటిస్తుండగా ఎవడో దొంగ తటాలున వాడి సైకిల్ తీసుకుని తొక్కుకు వెళ్ళి పోతాడు. ఇదో ముఠా పని అవ్వడం వల్ల, ఇంకొకడు రిచిని ‘అడిగో దొంగ’ అని తప్పు దోవ పట్టించి, అసలు దొంగ తప్పించుకునేలా చేస్తాడు. నిరాశ నిశ్పృహలు కమ్ముకున్నా, తన సైకిల్ తిరిగి తెచ్చుకోవాలనే పట్టుదలతో తన కొడుకు బ్రూనోని వెంటబెట్టుకుని రోమ్ నగర్ సైకిల్ మర్కెట్టులు, వాటి వెనక ఉన్న సందుగొందుల్లో వెతకడం ఆరంభిస్తాడు.

మిగితా కధల్లా ఈ అన్వేషణ గురించే...ఎక్కడా పట్టు సడల కుండా చక్కగా కధని చెప్పుకు (చూపుకు?) పోతాడు దర్శకుడు. రిచి కొడుకు బ్రునో గా నటించిన కుర్రడి నటన అద్భుతం. దొంగకోసమని వెతుకుతూ చాల దూరం తిరిగిన తర్వాత వాడు ఓ మూల ఉచ్చ పోద్దామని వెళ్తుండగా, ఇంకో వైపు దొంగని కనిపెట్టిన రిచి ఒక్కపెట్టున ‘రా పోదాం’ అని అరిచినప్పుడు, వాడు ఎగిరి గంతేయడం చూస్తే నవ్వాగదు. వెతికి వెతికి వేసారి రిచికి ఒక్కసారిగా ‘moment of clarity’ వస్తుంది. జరిగేదేదో జరుగుతుంది ఇంత ఆదుర్దా ఎందుకనుకుని, కొడుకుని తీసుకుని ఒక హోటలుకి వెళ్ళి రొట్టెలు, వైను కొంటాడు...కాసేపు ఆ ‘make-believe happiness లో ఉన్నా, చివరకి తానున్న కష్టాలు మళ్ళి గుర్తుకు వచ్చి రిచి ముహం వాలి పోవడం చూస్తూంటే మనకి బాధ కలగక మానదు.

పాపం, మూఢ నమ్మకస్తురాలని మొదట్లో భార్యని జ్యోతిష్కురాలి దగ్గరకు వెళ్ళద్దని చెప్పినవాడే, భరింపలేని కష్టం వచ్చేసరికి తలొంచి తానే అక్కడకి వెళ్ళడం చూస్తుంటే మనకి జాలి కలుగుతుంది. ఒక చోట, కోపం ఆపుకోలేక కొడుకుని చెంపమీద ఒక్కటిచ్చిన వెంటనే బాధ పడిన వైనం, చివర్లో ఎవరూ లేనిచోట ఉంచబడిన ఒక సైకిల్ కనబడితే ఒక పక్క దాన్ని దొంగిలించాలనే ఆలోచనలు, ఇంకో పక్క అది తప్పని చెప్తున్న మనస్సాక్షి - వీటి మధ్య నలిగిపోయిన వైనం, ఇవి చూస్తూంటే ఎవరికైనా జాలి బాధ తప్పక కలుగుతాయి. ఈ చిత్రం అంతటి ప్రసిధ్ధి ఎందుకు పొందిందో అవగతము అవుతుంది.

Friday, September 28, 2007

A bolt from the blue

కొన్నేళ్ళ క్రితం జరిగిన సంఘటన ఇది.

ఓ ఏడాది పడ్డ కష్టాలకి ఫలితంగా ఐఐఎం కలకత్తాలో ప్రవేశం లభించింది. కొద్ది రోజులపాటు ఎక్కువ వోల్టేజ్ వచ్చినప్పుడు వెలిగిపోయే బల్బులా తయారయింది నా మొహం. కళ్ళు, కాళ్ళు భూమి మీద ఆనలేదంటే అతిశయోక్తే కానీ, అదే జరిగింది. సరే, అలా ఉన్నప్పుడు ఒక పాత స్నేహితుడు కలిసాడు. కాసేపు, కొంచెం పిచ్చాపాటి తర్వాత..

వాడు: ఏంజేద్దామనుకుంటున్నవ్ రా భై?

నేను: ఎం.బీ.ఏ అనుకుంటున్నా

వాడు: ఎక్కడ్ర భై?

నేను: ఐ.ఐ.ఎం కలకత్తలో (బల్బు వెలుగు ఇనుమడింపు!)

వాడు: కల్కత్తానా?

నేను: అవును

వాడు: హైద్రవాద్లో ఏం దొర్కలేదార భై, అక్కడికోతున్నవ్?

నేను: (మాడిన బల్బు)

కొద్దిసేపు అవాక్కు అనే పదానికి పర్యాయపదంలా అక్కడే నిలిచిపోయాను.

అలవోక సినీ పృఛ్ఛకం (Random cine quiz) - 2

మరిన్ని ప్రశ్నలు.

1. What is the common thing between Majnu, Neti Siddhartha, Khuda Gawah and Mr. India?
2. Dalapathi has a LAST and Roja has a FIRST as far as Mani Ratnam is considered. What are those?
3. An affair to remember starring Cary Grant and Deborah Carr, a 1957 Hollywood movie was remade into Hindi starring Aamir Khan and Manisha Koirala. The same movie was remade into Telugu also. Name the Hindi and Telugu films
4. Count of Monte Cristo an immensely popular classic by Alexandre Dumas was made into movie in many languages. This story of vengeance was made in Telugu also. Name the movie

అలవోక సినీ పృఛ్ఛకం (Random cine quiz) - 1

కొన్ని నెలల క్రితం మా స్నేహితుడి పాప పుట్టినరోజు వేడుకకి వచ్చిన వాళ్ళకి బోరుకొట్టకుండా ఉండడానికి నేనొక పృఛ్ఛకం (క్విజ్) నిర్వహించాను. అందులో ప్రశ్నలు కొన్ని మీముందు ఉంచుతున్నాను. వీలు దొరికినప్పుడు ప్రయత్నించండి.


This director in late 1980s, then in his 20s delivered one of the biggest blockbusters of Telugu filmdom. He is a leading Hindi film director and producer now. He was (and is) known for his cocky responses when asked about his films. Once he said "I don't make movies for folks in Bihari hinterland. If the village folk there choose to ignore my movies, then be it" (quote not verbatim).
The music for his fourth movie - that stars the same hero as his first movie – was given by one of the leading composers of yesteryears' Hindi movies. Name the movie and the music director?

Thursday, September 27, 2007

చందమామ కధలాంటి ఉగెత్సు

ఉగెత్సు ప్రపంచ వ్యాప్తంగా ప్రాచుర్యం పొందిన జపనీయుల చిత్రాలలో ఒకటి. కధాపరంగా చూస్తే ఒక చందమామ కధలాగ ఉంటుంది, ఏభైల్లో నిర్మింపబడి బ్లాక్&వైట్ ఐనప్పటికీ ఇప్పటి చిత్రాలకి తీసిపోని విధంగా ఉంటుంది కధనం.

పదహారవ శతాబ్దపు జపాన్. గెంజురో ఒక కుమ్మరి, అతని భార్య మియాగి, వారికి ఒక చిన్న కుర్రాడు గెనిచి; వాళ్ళ ఇంటి పక్కనే ఉంటారు తోబే, ఒహామ జంట. వీరుండేది ఒక చిన్న పల్లె. చుట్టుపక్కల జరుగుతున్న యుధ్ధాల ప్రభావం ఈ చిన్న పల్లె మీదకూడా పడుతుంది. సైనికులు ఏ ఊరునైనా చుట్టుముడితే మగవారిని పనివాళ్ళుగా, దొరికిన తిండీ వస్తువులు సొంతమైనవాటిలాగ తీసుకుని పోవడం రివాజు. కాక పోతే ఈ యుధ్ధాల వల్ల కుండలకి, పింగాణి పాత్రలకీ గిరాకి హెచ్చుతుంది.

గెంజురోకి డబ్బు పిచ్చి. తోబేకి సామురై కావలని పిచ్చి. ఉన్నదానితో సర్డుకుపోదాం అని మియాగి ఎంత చెప్పినా విననివాడొకడు, సామురైలు బిచ్చగాడిలా జమకట్టి ఎన్నిసార్లు తరిమేసినా ప్రయత్నాలు మాననివాడింకొకడు. వీళ్ళ పైత్యాలకి పాపం భార్యలు నలిగిపోతుంటారు. ఒక రాత్రి సైనికులు రానే వస్తారు. రెండు కుటుంబాలూ చేతికి అందిన కుండలు మూటగట్టుకుని వేరే పట్టణానికి బయలుదేరుతారు. ఒక పడవ పట్టుకుని నది దాటుటుండగా చావుబతుకుల్లో ఉన్న ఒకడు ఎదురై సముద్రపు దొంగలున్నారనీ, ఆడవాళ్ళతో జాగ్రత్తగా ఉండమనీ చెపుతాడు. అది విని వీరు మియాగిని ఇంటికి పంపేస్తారు. ఒహామ వెనక్కి వెళ్ళడానికి ఒప్పుకోదు, ఇద్దరూ మితిమీరి ఏ ఆపద కొని తెచ్చుకోకుండా చూస్తానని చెప్పి మియాగిని ఒప్పిస్తుంది.

మియాగి కొడుకుతో ఇంటి దారిపట్టి వెళుతుండగా ఒక సైనికుల ముఠా తిండికోసం వెంటపడతారు - వారికి చిక్కినా, ఎలాగో గింజుకుని బైట పడే ప్రయత్నంలో ఒక సైనికుడి బాకు గుచ్చుకుని గాయపడుతుంది మియాగి. అదే సమయానికి గెంజురో, తోబె, ఒహామ ఒక ధనవంతమైన పట్టణానికి చేరుకుని అమ్మకాలు మొదలుపెడతారు. ఇంతలో ఒక సైనికుల (సమురై) గుంపు అక్కడినుంచి వెళ్ళడం చూసి తోబె ఉత్సాహంతో ఒహామ ఎంత చెప్పినా వినకుండా వారి వెంట పరుగెట్టి పోతాడు. అతడి వెంట వెళ్ళి దారి తప్పిన ఒహామని ముగ్గురు సైనికులు బంధించి చెరుస్తారు. మొగుడు ఎక్కడున్నడో తెలియక, ఏ ఆసరాలేక ఒహామ ఒక వేశ్యగృహానికి చేరుతుంది.

ఇంతలో గెంజురో దగ్గరకి ఒక అత్యంత సౌందర్యవతి వచ్చి కుండలు కావాలనీ, గెంజురో ఇంటికి వచ్చి వాటిని ఇవ్వాలనీ అడుగుతుంది. వచ్చినది ఒక దెయ్యమని తెలియక వాడు మాయలో పడ్డవాడిలా వెంటవెళ్ళి ఆమె ఇంట చిక్కుకుంటాడు. భార్య, పిల్లాడిని మరిచి ఆ దెయ్యాన్నే పెళ్ళాడి సమయం వెళ్ళబుచ్చుతూ ఉంటాడు. ఒక సారి ఆమెకి ఏదైనా కొందామని పట్టణానికి వస్తే అక్కడ్ ఒక పూజారి ఎదురై, ‘నీ మొహంలో ప్రేత కళ ఉంది, నువ్వు ప్రేతాలతో సమయం గడుపుతున్నావు, వెంటనే అది మాను, లేకపోతే చస్తావు’ అని హెచ్చరిస్తాడు.

అక్కడ తోబె చచ్చిన ఒక భూస్వామి తల నరికి సామురైల దగ్గరకి తీసుకుని పోతాడు. ఆ భూస్వామి కోసం అప్పటికే సమురైలు వెతుకుతూ ఉంటారు. వాణ్ణి తోబేనే చంపాడనుకుని వాడికి సకల సత్కారాలూ చేసి, సామురైని చేసి, చేతికింద కొంతమంది సమురైలని ఇచ్చు పంపుతారు అక్కడి సామురైలు. తన విజయాన్ని వేడుక చేసుకోవాలని తన గుంపుతో తోబె ఒక వేశ్యగృహానికి వెళ్తాడు. అక్కడ వాడికి ఒహామ కనిపిస్తుంది. హతాశుడై పోతాడు.

కోరి కొని తెచ్చుకున్న కష్టాల నుంచి గెంజురొ, తోబె ఎలా బైట పడతారనేది మిగతా కధ.

ఎక్కడా బోరు కొట్టకుండా చక చక నడుస్తూ ముందుకు సాగిపోతుంది కధ. కధలో మంచి, చెడూ - రెండు రకాల దెయ్యాలు వస్తాయి. (చివర్లో మంచి దెయ్యం వచ్చినప్పుడు మనకి బాధ కలగక మానదు). చందమామ కధలలో లాగ దెయ్యాలు కూడా మనుషులలాగే ‘fact of life’ లాగ చూపించినా, దర్శకుడు ప్రేక్షకుల తెలివితేటలని హేళన చేస్తున్నట్టు ఎక్కడా అనిపించదు. సినిమా అయిపోగానే మళ్ళీ చూడాలనిపించింది. ఏభైల్లోనే ఇలాంటి సినిమాలు తీసారా జపనీయులు అని నాకు ఆశ్చర్యం వేసింది. పాపం ఆడవాళ్ళ మాటలు వినకుండా వాళ్ళని కష్టాలని గురిచేసిన గెంజురొ, తోబెల మీద పిచ్చి కసి కూడా వచ్చింది. అంతగా కధలో లీనంచేసినందుకు దర్శకుడు ప్రతిభ మీద గొప్ప అభిప్రాయమూ ఏర్పడింది.

దొరికితే ఈ సినిమాని వదలకండి.

Cinema Paradiso కి అంత సీనెందుకు?

పోయిన నెల, 1990లో అంతర్జాతీయ చిత్రాల విభాగంలో ఆస్కర్ గెల్చుకున్న ఇటాలియన్ సినిమా 'సినిమా పారడీసో' చూసాను. బాగా పేరు గడించిన ఒక చిత్ర దర్శకుడి చిన్ననాటి జ్ఞాపకాల దొంతరే ఈ సినిమా.

సిసిలిలో ఒక చిన్న ఊరిలో టొటో పెరుగుతాడు. ఆ ఊరిలో ఒకటే సినిమా హాలు. అందులో సినిమా నడిపించే ఆల్ఫ్రెడో కి టొటో అంటే ఇష్టం. దాంతో వాడు గంటల తరబడీ ప్రొజెక్టర్ గదిలో కుర్చుని, ప్రొజెక్టర్ ఎలా నడపాలో తెలుసుకుంటూ, సినిమాలు చూస్తూ , ఆల్ఫ్రెడో తో గప్పాలు కొడుతూ గడిపేస్తాడు. ఆ ఊళ్ళో చూపబడే సినిమాలన్నింటినీ మొదట అక్కడి ఫాదర్ చూసి - ఎక్కడైనా ముద్దుకానీ, ఇంకేదైనా 'సన్నిహితావేశ సన్నివేశం' కానీ వచ్చిందంటే వెంటనే ఒక గంటని మోగిస్తాడు, ఆ సన్నివేశాన్ని కత్తిరించేయమని ఆల్ఫ్రెడోకి అది సంకేతమన్నమాట. అలా శుభ్రపరచబడిన సినిమాలే ఊరి జనానికి కనబడేవి. ఆల్ఫ్రెడోకి కత్తిరించిన రీలు ముక్కలనన్నీ ఒక దగ్గర పోగు చేయడం అలవాటు. ఒక మారు టొటొని వదిలించుకోవడానికి ఆ పోగు వాడికిస్తానని ఒట్టేసి వాణ్ణి బైటకి నెట్టేస్తాడు.

అంతలో ఒక దురదృష్టకర సంఘటనవల్ల ఆల్ఫ్రెడో కళ్ళు పొతాయి. ఊళ్ళో ప్రొజెక్టర్ నడపగలిగిన వాడు టొటొ తప్ప ఎవడూ లేక, హాలు యజమాని ఆ పని టొటొకే అప్పచెపుతాడు. టొటొ సినిమా హాలుని నడుపుతూ పెరిగి పెద్దవుతాడు. ఊరిలో ఇంకేమీ వేడుకా వినోదాలు లేక, అందరూ సినిమా హాలు మీదే పడతారు. అక్కడే ఎన్నెన్నో సంగతులూ, సంఘటనలూను. చూడడానికి హాస్యంగా ఉంటాయి కొన్ని.

కాలక్రమేణా ఊరు మారుతూఉంటుంది, ఒక చిన్న ప్రదేశానికి ఉండే పసితనపు అమాయకత్వం నెమ్మదిగా మాయమవుతూ ఉంటుంది - ఒక విధంగా చూస్తే టొటొకూడా ఆ ఊరులో ఇక ఇమడని విధంగా పెరుగుతుంటాడు. అది గమనించిన ఆల్ఫ్రెడో వాణ్ణి, తల్లినీ, స్నేహితులనీ, ఊరునీ వదిలి రోమ్ వెళ్ళిపొమ్మంటాడు. ఒక వేళ పొరపాటున తిరిగి వచ్చినా వాణ్ణి ఆదరించనని మరీ చెప్తాడు. పైకి రావాలనే తపన, తెలివి తేటలు ఉన్న టొటొ ఆ చిన్న ఊరుని వదిలి రోమ్ వెళ్ళి అక్కడ ప్రసిధ్ధి పొందిన సినీ దర్శకుడవుతాడు. ఊరికి మరో ముప్పై ఏళ్ళ దాకా రాడు.

ముప్పై ఏళ్ళ తరువాత జరిగిన ఒక సంఘటన వల్ల తిరిగి ఊరు రావఢం, వెనకటి జ్ఞాపకాలు కమ్ముకు రావడమూ జరుగుతుంది. ఎప్పుడో ఆల్ఫ్రెడో ఇస్తానన్న రీళ్ళ పోగు చేతికందుతుంది. ఓ చిన్న ఊరుని, ముప్పై ఏళ్ళలో జరిగిన మార్పులని దర్శకుడు చాలా బాగా చూపిస్తాడు. ఈ సినిమాకి హైలైట్ అంటే ఎన్నియో మరికోన్ నేపధ్య సంగీతం (ఇతడు బ్రయన్ డి పామ తో, సెర్జియొ లియొన్ తో బాగా పని చేసాడు, ఇతను కూర్చిన 'ద అన్టచబుల్స్' సంగీతం నాకు చాలా ఇష్టం. క్లింట్ ఈస్ట్వుడ్ నటించిన ద గుడ్, ద బాడ్ అన్డ్ తె అగ్లి కి ఎన్నియో మరికోన్ ఇచ్చిన సంగీతం చాల ప్రాచురం పొందింది. మచ్చుక ఇక్కడ). సినీ ప్రియులందరికీ నచ్చేది ఒకటుంది ఈ సినిమాలో - అది ప్రాచుర్యం పొందిన అలనాటి హాలివుడ్, ఇటాలియన్ చిత్రాల గుళికలు ఎన్నో ఇందులో పొందుపరచబడి ఉండడం.

ఈ సినిమాకి రెండు రకాల స్పందన వచ్చింది. మొదటిది ఇటలీలో ముందు విడుదలైనప్పడు - అక్కడి వారికి ఇదంత గొప్ప సినిమా అనిపించలేదు, అందుకే వ్యాపార పరంగా పల్టీ కొట్టింది. రెండోది సినీ ఉత్సవాలలో ప్రదర్శితమైనప్పుడు. సమీక్షకులు దీన్ని ఆకాశానికి ఎత్తేసారు. అంతర్జాతీయంగా ఇక వెనుతిరుగు లేనిదై, చివరకు ఆస్కర్ కూడ గెల్చుకుంది. నాకు మటుకు, ఈ సినిమా నచ్చింది కానీ అంత గొప్పది అనిపించలేదు. నాది కూడ ఇటాలియన్లది లాంటి మొదటి ప్రతిస్పందనే.

Wednesday, September 26, 2007

Kill Bill కి తాత The sword of doom

కిల్ బిల్ మొదటి భాగం చూసి బైటకి వస్తున్నప్పుడు ఎవరో ఒకావిడ తన స్నేహితురాలితో అనడం విన్నాను "ఇంకెప్పుడు ఇలాంటి చిత్రహింసలున్న సినిమాకి నన్ను నేను బలిచేసుకోను" అని. పాపం ఆమె ఏమి ఊహించుకుని వచ్చిందో కానీ అంతటి రక్తపాతం మాత్రం ఉంటుందని అనుకోలేదనుకుంటా. మరి ఆమె స్వోర్డ్ ఆఫ్ డూమ్ చూసుంటే ఏమనేదో? కిల్ బిల్ దర్శకుడు క్వెంటిన్ టారంటినోకి ప్రాచ్య దేశాల చిత్రాలంటే (మన దేశపు చిత్రాలని మినహాయించాలనుకుంటా) ఉన్న మక్కువ అందరికీ విదితమే. అరవై దశకంలో విడుదలైన (రంగుల హంగులు లేని) ఈ జపనీయుల చిత్రం రక్తపాతం విషయంలో కిల్ బిల్ కి తాత అని చెప్పచ్చు. బహుశా ఈ చిత్రం చూసే QT కిల్ బిల్ తీయడానికి ప్రేరితుడైయ్యాడేమో.

తత్సుయా నకడై (కగెముష, రాన్ సినిమాలలో ప్రధాన పాత్రధారి), తిషిరో మిఫునె ఉన్న ఈ రెండు గంటల చిత్రంలో కనీసం వందమంది శవావలుతారు. కధ అలాంటిది. రునోసుకె (నకడై) ఒక గొప్ప సామురై, కత్తి యుద్ధంలో అతడిది సాటిలేని నైపుణ్యం. అతడికి కుతత్వంలో కూడా ఎవరూ సాటిలేరనే చెప్పచ్చు.. దాంతో అతడి కత్తికి రక్తదాహమెక్కువ. చిన్న పెద్దా, మంచి చెడూ తేడా చూడకుండా అతడు జనాన్ని ఊచకోత కోస్తాడు. అలాంటి దురాగతాల వల్లే తన తండ్రికీ, పుట్టి పెరిగిన ఊరుకీ దూరమై మారు పేరుతో వేరే చోటెక్కడో బతకవలసి వస్తుంది. అతడు ఉంటున్న ఊరులోనే షిమడ (మిఫునె) అనే ఇంకో గొప్ప సామురై ఉంటాడు. అతడు రునోసుకె తత్వానికి పూర్తి వ్యతిరేకి, కత్తి యుద్దంలో అత్యంత ప్రావీణ్యత ఉన్నా, తన ప్రావీణ్యాన్ని ఇతరులకి పంచుతూ, తప్పని పరిస్తితులలో కానీ ఎవరికీ హానీ తలపెట్టని వాడు.

ఊరు మారినా తన వైఖరి మారని రునోసుకె షోగన్ అధికారానికి ఎదురు తిరుగుతున్న ముఠాల వెంట ఉండి అవకాశం దొరికినప్పుడల్లా ఎవరినో ఒకరిని తన కత్తికి బలి ఇస్తూనే ఉంటాడు. ఒక మారు ముఠాతో కలిసి ఒక అధికారిని మట్టుపెడదామనే ఉద్దేశ్యంతో అతడి పల్లకీని వెంబడించి చుట్టుముట్టి చూడగా, అందులో షిమడ ఉంటాడు. పదిహేను మంది దాక ఉన్న ముఠా వాళ్ళని షిమడ చక చకా నరికేస్తాడు, ఒక్క రునొసుకె మిగులుతాడు. రునుసోకెకి మొదటి సారి ఆత్మ విశ్వాసం పోతుంది. ఆ ఊరు వదలి వేరే చోటుకి వెళ్ళిపోతాడు. కానీ అతణ్ణి షిమడ శిష్యుడొకడు, తన అన్న చావుకి ప్రతీకారం తీర్చుకునే నిమిత్తం, వెంబడించి వస్తాడు.

అక్కడ రునుసొకే ఒక వేశ్యా గృహంలో ఇంకో ముఠాతో తాగుతూ, మతి చలించి ఒక్కసారిగా తాను చేసిన హత్యలన్ని గుర్తుకురాగా, తన చుట్టూ ఉన్న వాళ్ళందరినీ నరకడం మొదలు పెడతాడు. ఒక గొప్ప బాలే డాన్సర్ చేస్తున్న నృత్యంలా కనిపించే అతడి కదలికలకి చుట్టూ గుట్టలు గుట్టలుగా జనం చస్తూ ఉంటారు. అలా ఒకడిని చంపుతూ రక్తసిక్తమైన ఒంటితో కెమరావైపు వస్తున్నప్పడు, సినిమా హఠార్తుగా ముగుస్తుంది. అంతే!

షిమడ శిష్యుడు, అతడి ప్రేమ కధ, ప్రతీకారం ఇవేమీ ఒక కొలిక్కి రాకుండానే సినిమా ముగుస్తుంది. ఎందుకంటారా, ఈ సినిమా తీసినప్పుడు ఇంకా రెండు భాగాలు తీద్దామనుకున్నరట. కానీ అది సాధ్యపడలేదు. త్రిశంకు స్వర్గంలాంటి మొదటి భాగం మనకి మిగిలింది. కైజాన్ నకజాటో రచించిన పుస్తకం మీద ఆధారితమైనదీ చిత్రం. ఆ పుస్తకం జపనీయుల చరిత్రలో కొన్నేళ్ళ క్రితం వరకూ అతి పొడవాటి పుస్తకమట. 1533 అధ్యాయాలున్న ఈ పుస్తక రాజం శీర్షికగా వెలువడుతున్నప్పుడే రునుసొకె పాత్రని తీసుకుని ఎన్నో నాటకాలు, రెండు మూడు చిత్రాలూ తీసారట.

ఈ సినిమాలో చెప్పుకొదగ్గ విషయాలంటే - కెమెరా పని, నకడై నటన (అమోఘం), నేపధ్య సంగీతం. మిఫునె పెద్దగా కనిపించడు కానీ ఉన్న కొద్దిసేపూ అదరకొట్టేస్తాడు.వీటి కోసమైనా సినిమాని ఒక్కసారి చూసితీరాలి. గమనించండి, ఎందుకో బ్లాక & వైట్ చిత్రాలలోనే రక్తపాతం ఎక్కువ భయంకరంగా ఉంటుంది. షిమడ ముఠాని నరుకుతున్న సన్నివేశంలో ఒకడి చెయ్యి తెగి మంచుమీద పడినప్పుడు తెల్లటి మంచుమీద నల్లటి రక్తం ఒళ్ళు జలదరింపచేస్తుంది. ఇలాంటి సన్నివేశాలని చూస్తే మీరు కూడా The sword of doom, Kill Bill కి తాత అని ఒప్పుకుంటారు.

Tuesday, September 25, 2007

Akira's Madadayo

"Mada Kai" the students shout in unison. "Madadayo" shouts back the German professor. It is their annual get together - a ritual they religiously follow ever since their beloved professor retired. They tell jokes, get drunk, have a good time and then shout "Mada Kai" meaning "are you ready (for death)?" for which the professor always shoots back a "Madadayo", "not yet".

Kurosawa's last movie is about a 'never-say-die' professor who faces many hardships after retirement - just like his favorite poet of medieval times who loses everything and is forced to live in a forest - but has his students, his wife and his genial humor to see him through those difficulties.Generations of students think highly of their professor, call him 'pure gold', some visit his home regularly and even help him by building him a new home after his old one is bombed to ground by WW2 planes.

The movie progresses at a slow pace, tracing professor's 17 years after retirement. In the last Madakai party, he falls sick and is brought home to rest - his students, many of them grey haired by now, camp outside his bedroom for the night, and for old times sake get drunk and wonder what the professor might be dreaming about..The shot cuts to sleeping professor and then we're shown a bunch of kids playing "Madakai, Madadayo". I interpreted it as representative of professor's desire to live that is as young as ever.

While the movie isn't a bore, it is a tad slow-paced and doesn't stand up to Kurosawa's earlier works.

The impressive aspect however is the professor-student relationship. The professor doesn't deal with his students in a high-handed way; Though he is well read and knowledgeable, he earns their respect by being one among them - imparting 'gyan' at suitable opportunity, otherwise just talking silly simple stuff. That's what makes him 'pure gold' in their eyes.

Our Telugu directors should do well to watch this movie; many would learn a lesson or two about portraying teachers. Respect and Teachers, these two never go together in Telugu movies these days - that's a sad thing. Isn't it?

Pulp fiction

Venkat's take on Pulp Fiction in Poddu prompted me to write this piece. After all it is one of my all time favorites, and I wanted to jot down some scenes that I loved in the movie.

The first time I saw Pulp Fiction was back in my Calcutta days (daze?) with a boisterous bunch of fellow-IIMC friends. I didn't follow the dialogue completely (in that case, avid fans would say, I didn't follow the movie at all - but hang on, I made up for it later!); but I walked out of the theatre admiring QT's narrative style. That was my first exposure to a dismembered movie, a movie chopped up into pieces and thrown about in a disorderly fashion - but with sufficient interesting elements in each piece that audience is forced figure the proper sequence themselves. Such an experiment is a tough call, if done badly, the audience wouldn't care a damn -and the movie fails. Not so with Pulp Fiction. Later on, I picked up the movie VCD gave it multiple viewings, then downloaded the movie's script, read and re-read it, and now I own the fully loaded 2 disc DVD set.

By the way of a review, I won't be able to write what hasn't already been written, there are reams on reams out there on the movie, many movie clubs have dissected the movie many ways and have come up with a whole lot of interesting trivia. You can read those, and verify them in your next viewing - its fun. For example, whenever John Travolta visits a loo in the movie something bad happens :)) For a quick primer on the movie quotes, you can start here.

Well now, here is a subset of my favourite scenes in the movie.

1. The first conversation: Before the credits roll, there is a thieving couple's lengthy deliberation on whether to rob the restaurant. Credits happen with some wonderful sound tracks and then comes the 'First conversation' between Sameul Jackson and John Travolta. This is the first of many interesting, hilarious, insightful discussions they have through out the movie. They talk Amesterdam, Metric system, Burgers, Mayonesse, French Fries, Foot massages, TV Pilots - everything but the killings they are about to do. It sets tone for the rest of the movie and what's more this one gets better with repeated viewings.

It is not a stretch to say that the movie is all about dialogue. In any other movie a line that might strike you as a non sequitur comes of as a brilliant humorous piece in Pulp Fiction; partly because of the backgroud work QT lays out. To give you an example, Samuel Jackson has his gun trained on the mark and goes into a discussion on Big Kahuna burgers, and asks why Europeans don't call Big Mac a quarter pouder. When the mark replies 'Is it because of the metric system?', you just can't help but laugh out! This one also reminds me of a scene in "From Dusk till Dawn" (QT, Robert Rodriguez collaboration), a movie that's good for the first half after which it becomes a mindless vampire story. George Clooney is about to kill this caucasian guy, when he looks at his son and says "how come your son looks like a Jap?"

2. The miracle: Soon after Jackson and Travolta send their targets packing to the netherworld, a heavily hyper chap hiding in the bathroom all along storms out and sprays bullets at them. The miracle? Not one bullet hits them. Both hitmen raise their guns at the sametime, and 2 shots that sound as one silence the unfortunate sucker. This one is funny because of Sameul Jackson's interpretation that follows about their miraculous escape.

3. Christopher Walken's monologue: Bruce Willis plays a boxer on the run from his boss. Christopher Walken, his dad's friend, appears for a few minutes in a flashback scene (when Willis is a child). Walken comes to Willis to hand him his family heirloom, a watch. With a deadpan expression he launches into one of the funniest monologues of all time about the watch that has been with Willis' family for generations and the troubles his dad faced (assed?) to keep the watch safe. Just too good!

4. Harvey Keitel's clean-up: If you have a problem, Harvey Keitel (The wolf) is your go-to- man. 'He fixes problems', that's what he does. Jackson and Travolta have one such bloody problem, a messy deadbody with blood and body parts splattered all over their car. The reason? a bump on the road and John Travolta's gun going off by mistake! (Speed bumps, bread piece boucing out of a toaster - such mundane things trigger killings in this movie!)

The scenes leading up to Harvey Keitel's entry are funny enough, with QT making an appearance (a tasty coffee and a lengthy discourse on why his coffee is tasty!) and cribbing about the bloodied car in his yard. The wolf arrives at his home on dot as promised and gets down to his work in an orderly fashion. His work? Making Jackson and Travolta clean up the mess and then themselves. His whole demeanor of an efficient manager kicking ass of subordinates is too good. And then there is his nod to QT after the first sip of coffee.

Ama-hilarious-zing!

5. Medieval stuff: Willis is on the run from Ving Rhames. Ving is Marsellus, the man with a band-aid patch on his nape, the dreaded mafia boss. When Willis saves Marsellus' ass (quite literally) from a couple of homos, all is forgiven, but Marsellus has a reputation to protect. He spares Willis but banishes him from the city - then turns towards the homo and delivers his chilling verdict for the guy's short-lived life. I can't but help laugh out loud when he says that 'he's going to get some hard pipe-hitting folks and let them go medieval on the homo'.

Then there are many many more oneliners like "I am American baby, American names don't mean shit", "Lets not suck each others XXXXs quite yet", "I am the foot-fXXXX master", "This is not a motorcycle baby, its a chopper" that work magic whenever I watch the movie.

Hey, I am going to watch this DVD once more tonight.

Monday, September 24, 2007

పాత పాటలలో ఉపయోగకర పదాలు

ఈ మధ్య 'తెలుగు పదం' గుంపులో thanks కి తెలుగు పదమేమిటన్న ప్రశ్న ఎవరో అడిగారు. ఆ సంభాషణలో 'నెనరు' అనే పదం వెలికి వచ్చింది. నెనరు అనేది కొత్త పదం కాకపోయినప్పటికీ సాధారణ సంభాషణలలో పాపం చోటు కోల్పోవడం వల్ల సభ్యులకు అది కొత్తగా అనిపించింది.

ఈ రోజు పొద్దున్న లేవగానే వినడానికి ఆకాశవాణి వారి భక్తి-రంజని ఎలాగూ లేదు కాబట్టి అదే తరహాలో ఉండే కొన్ని భక్తి పాటలు పెట్టాను. విండోస్ మీడియాప్లేయర్లో ముందే నేను పొందుపరిచిన చిట్టాలో కాళహస్తి మహత్మ్యం పాటలు పూర్తి కాగానే భూకైలాస్ పాటలు మొదలయ్యాయి. 'పిలిచినా పలుకుమా' అనే పాట వచ్చింది. అది రావణుడు మండోదరిని వెతుకుతూ నారదుని సహాయంతో పాతాళానికి వెళ్ళినప్పుడు వచ్చే పాట. నారదుడు పాడే పాట. (అదే బాణీలో 'అగ్ని శిఖలతో ఆడకుమా' అని ఇంకో పాట కూడా ఉంది. అది రావణుడు పార్వతీదేవిని మోహించి లంకకు తీసుకువెళుతున్నప్పుడు నారదుడు ఎదురై పాడే పాట. నాకు చాలా చాలా ఇష్టమైన 'రాముని అవతారం' పాటకు ముందు వస్తుంది.)

ఇంతకీ చెప్పొచ్చే విషయమేమిటంటే, పిలిచినా పలుకుమా పాటలో తరువాత వాక్యం 'నెనరును తెలుపుమా'. ఇన్నాళ్ళు ఆ పాటా విన్నా ఆ పదాన్ని ఎప్పుడూ పట్టించుకోలేదు. పట్టించుకునే ఉంటే దాని అర్ధం వెతికిపట్టే వాడినేమో.

అప్పుడనిపించింది, మన పాత పాటల్లో ఇంకా ఇలాంటి ఉపయోగకర పదాలెన్ని ఉన్నాయో, నా చెవులు వాటిని ఎప్పుడు పట్టుకుంటాయో? అని.

Friday, September 21, 2007

Solid foods for babies

(This piece has liberal inputs from Wifey)

Its a blur believe me - feels like just yesterday that the doctor was showing you your cute little bundle of joy, doesn't it? And here's your little princess who has left behind her 18 hours-a-day sleep schedule and is now making your pray 'if only she would sleep for an hour more during the day'.

Babies at 5-6 months are handful. They try to wriggle out of your hands, make attempts to sit, roll over even if they are close to the edge of a bed - in short, do everything to keep you on your toes ALL the time. But they make up for it all by letting out cute little laughter and flashing ULTRA-BEAUTIFUL smiles. Ah, the joy of hearing them laugh, seeing their smiling faces!

One other thing they learn at this age is eating solid food. So far they had milk-on-demand and the change to solids is a big step for them. How do you know when to get them started on solids? It is not very tough really. Notice them staring at you intently when you eat your food or drink a juice or making chomping motions with their jaws when food is around or reaching out to grab 'good-looking' foods? Yes? Well then they are ready for solids. The thumb rule alway is Pull is better than Push. Let them ask for it before you start shoving stuff into their cute little mouths.

Now, the big question is - what do you give them that can substitute for the wonder that is Mother's milk? If you think, since they have been on tasteless milk they wouldn't be choosy, you're doubly mistaken. For one, milk is not tasteless - it takes the flavor of what you eat and also changes its composition and texture based on your baby's age and believe-it-or-not their hunger. So, your baby might actually know pasta milk from curd-rice milk and have clear cut preferences already on solid foods :)

Just the way it is not really necessary to feed babies formula EVER, it is also not necessary to get them used to ready made foods also (Gerber?). Take it as a dry run for future cooking for an additional person, start slowly (how else, given the tiny amounts the little ones consume?) and experience the joy of making something for them every day. You can go into raptures watching them lap up hungrily the food you cooked. Enjoy it while you can, before they start talking and complaining.

Here are some items that you can pressure-cook for them daily. Of course, you can vary the items and ingredients based on the little one's likes and dislikes.

1. Cereal: Visit any organic store and pick up white rice flour, brown rice flour and barley flour. You do not want to add Wheat flour, Bean flour, Lentils and Legumes till they are 9 months or older. Mix the flour with water, 5 teaspoons of water for 1 teaspoon of flour, and pressure cook them alongside your food.

2. Vegetables: Small pieces of Tomatoes, Peas, Spinach or String beans can be added to the above cereal in small quantities. Mash the vegetable well before mixing with the soaked flour. You do not want to add Root vegetables just yet.

3. Fruits: Apple and Pear (till they are 8 months) are ideal. Since the fruits have enough water in themselves, don't add more than 1 tsp to one-sixth piece of an Apple/Pear. Cooked Plums, Peaches, Nectarines can wait till 9 months. Uncooked fruits can start soon after they get their milk teeth.

Give them as much variety with the above as possible, thankfully they are not too fastidious yet.

Happy cooking!

Saturday, September 15, 2007

కార్కిటుకు

నెలల పాపలున్న వారికి కార్ డ్రైవింగ్ సులభమయ్యే ఒక చిన్న కిటుకు ఇక్కడుంచుతున్నాను. ఇది కొన్ని రోజుల క్రితమే మేము కనుగొన్నాము. ఆఫీసులో పనిచేసుకు పోతున్నప్పుడు మనవెనక ఎవరైనా ఉన్నారేమో అని అప్పుడప్పుడు ఒక చూపేయడానికి వీలు కలిగించే చిన్న అద్దం ఉంటుంది. దాని 'రేర్ ఐ' అంటారు. కార్లో ఉండే రేర్వ్యూ అద్దం కన్న చిన్నగా ఉండి, ఎటువైపైనా తిప్పుకునేలా ఉంటుంది ఈ అద్దం.

నెలల పాపలను వెనక సీటులో వెనుతిప్పి కూర్చోపెడతాం కాబట్టి కార్ నడుపుతున్నప్పుడు - వెనక సీటులో ఎవరైనా కూర్చుంటే తప్ప - వారిని చూసే అవకాశం ఉండదు. వెనక ఎవరూ లేకపోతే వాళ్ళేమి చేస్తున్నారో అని ఆదుర్దా ఒకటి. అందుచేత ఈ రేర్ ఐ అద్దాన్ని వెనక సీటు పైభాగంలో అతికించి సరిగా అమర్చుకుంటే వారిని డ్రవర్ సీటుకు మొందుండే రేర్ అద్దంలోంచి చూడడం సాధ్యం అవుతుంది. దీని వల్ల ప్రయోజనం ఏమిటంటే, మీ పాపా మీరు (ఇద్దరే) హాయిగా కార్లో షికార్లకు వెళ్ళచ్చు. ఒకవేళ ముగ్గురూ వెళదామనుకున్నా, మీ ఇతర-సగం (other half :) వెనక సీటులో కూర్చోనవసరం లేదు, ఇంచక్కా ప్రయాణికుల సీటులోనే మీ పక్కన కూర్చోవచ్చు.

Friday, September 14, 2007

రాజుని ఎలా మెప్పించడం?

"రాజుకు కోపం ఎక్కువైతే సద్దుమణిగిపడుండి మెప్పించవచ్చు, అసహనం ఎక్కువైతే ఓర్పుగా వ్యవరహించి మెప్పించవచ్చు, గర్వం ఎక్కువైతే ముఖస్తుతి చేసి మెప్పించవచ్చు, జూదగాడైతే పాచికలతో మెప్పించవచ్చు, లోభి ఐతే డబ్బు విషయంలో జాగ్రత్త వహించి మెప్పించవచ్చు, బధ్ధకస్తుడైతే పనులు చక్కబెట్టి మెప్పించవచ్చు..మరి రాజు నేటి రాజకీయనేతలనేతలదన్నేతల ఉన్నవాడైతే? మెప్పించడం మాటటుంచి బ్రతికితే బలుసాకు తినవచ్చునని దేశంనుండి పరిగెడితేనే తలనిలవవచ్చు."

ఒకప్పుడు బక్షీ, చంద్రశేఖర్ అని ఇద్దరు బ్రతకనేర్చిన నేర్పరులు రాజకొలువులో ఉద్యోగం చేసేవారు. రాజు ఇంతకాలం చేసిన పనులని చూసి హిందువులంటే అతనికి కిట్టదనే అభిప్రాయానికి వారు వచ్చారు. ఇంకేముంది హిందువులకి ఆరాధ్యదైవాన్నెవరినైనా దుయ్యబడితే రాజు పిలిచి సత్కరిస్తాడనుకుని అదే పని మీద నిమగ్నమైపోయారు. సత్కారం దొరుకుతుందని ఎదురుచూస్తే రాజు "తల తీస్తా వెధవాయిల్లారా" అని బెదిరిస్తే, ఎటూ అర్ధం కాక వాళ్ళిద్దరూ పైవిధంగా వాపోయారు.. వారి దుస్థితిపై ఇంకా వివరాలు ఇక్కడ చదవండి.

సబ్-ప్రైం కష్టాలు ఎలా ఉధ్భవించాయి? - 2

సబ్-ప్రైం కష్టాలు ఎలా ఉధ్భవించాయి? - 1 టపాకి రెండవభాగమిది....

అప్పులిచ్చే బాంకులు, కంట్రీవైడ్ ఫినాన్స్ లాంటి ఇంటికుదువ బాంకులు ప్రైమే కాక సబ్-ప్రైమ్ అప్పులు విరివిగా ఇచ్చి ఆదాయం, పనిచేయు ఉద్యోగస్తుల సంఖ్య, స్టాక్ విపణిలో విలువనూ చాలా పెంచుకున్నాయి. ఇంటి అప్పులకున్న గిరాకీ వల్ల పుట్టుకొచ్చిన అప్పు పుట్టింపు కార్యాలయాలు (loan originating offices) పోటీ పడి కస్టమర్లని ఆకట్టుకోవడానికి ప్రయత్నాలు చేసాయి. ఇలాంటి పరిస్థితులలో జరిగిన కొన్ని తప్పుల వల్లనే ఇప్పుడున్న ముప్పు వచ్చిపడింది. ఆ తప్పులెంటంటే..

1. అపాత్ర అప్పులు ఇవ్వడం: దారిన పోయే ప్రతీ అపాత్ర దానయ్యకీ అప్పులిచ్చేస్తే ఇంకేమవుతుంది? అప్పు పుట్టించే వాడు తాను రప్పిస్తున్న దరఖాస్తుల సంఖ్య చూసేవాడే కానీ, ఎలాంటి వారి చేత దరఖస్తులు పెట్టిస్తున్నానని చూడలేదు. నా తర్వాత పూచీపెట్టుడు వాడు చూసుకుంటాడులే అని వాడి ధీమా. పూచీపెట్టుడు వాడు వ్యాపరాన్ని పెంచాలనే ఉద్దేశ్యంతో నియమాలని ఉల్లంఘించినా మున్ముందు ఏదైనా ఐతే ఉపవిపణిలో ఈ అప్పుని కొన్నవాడు చూసుకుంటాడులే అని ధీమా పడడం..అందునా మంచి అప్పు కాకపోతే ఉపవిపణిలో సంస్థలు ఎందుకు కొంటాయిలే అని మరింత నమ్మకం. ఉపవిపణి వాడు అప్పుల పత్రాలు కట్టలు తీసుకుని, మంచివి కాకపోతే ఇంత పేరున్న సంస్థలు నాకు అప్పుల పత్రాల కట్టలెందుకిస్తారులే అనుకోవడం..ఇది చాలు చెడు అప్పులు పెచ్చరిల్లడానికి. అదే జరిగింది.

2. తెలిసీ తప్పులు చేయడం: ఇప్పుడు వెలుగులోకి వస్తున్న విషయాల వల్ల తెస్తున్నదేమిటంటే కొన్నిసందర్భాలలో బాంకు ఉద్యోగులు, అప్పుతీసుకుంటున్న వ్యక్తి మారే వడ్డీ (Adjustable rate) వల్ల కొన్ని రోజుల్లో అప్పు తీర్చలేడని తెలిసీ అప్పులిచేసేవారట..కుదువకి ఉన్న ఇల్లి అమ్ముకోవచ్చుననే దురాలోచన ఉండడమే దీనికి కారణం. కానీ వారు గ్రహించని విషయము ఏమిటంటే, అప్పులిచ్చే సంస్థలన్నీ ఇదే పని చేస్తే చివరకి జప్తు (forclosure) ఇళ్ళు ఎక్కువై ఇళ్ళ విలువ పడిపోతుందని..ప్రస్తుతం ఉన్న పరిస్తితి అదే, జప్తు కాబడ్డ ఇళ్ళు ఒక పక్క పెరుగుతుండగా, ఇళ్ళ దరలు పడిపోతున్నవి.

3. కపటం, కళ్ళు కప్పడం: అప్పులిచ్చే వారి ప్రకటనలు, వారి విపణింపు వ్యూహాలూ (marketing strategies) ఒకదానికింకోటి చూపుంచి చదివే వారు అపార్ధం చేసుకుకే రీతిలో ఉండేలా తీర్చిదిద్దబడేవి కూడా. స్థిర వడ్డీ అని పేరుకే కానీ, ఇరవై ఏళ్ళ అప్పు మొదటి మూడేళ్ళూ స్థిర వడ్డీతో ఆపై మారే వడ్డీ తో ఉంటుందని కస్టమర్లకి విపులీకరించ కుండా వారిచేత పత్రాలు సంతకం చేయించుకున్న మహానుభావులున్నారు. ఉదాహరణకి ఇది, ఇది వినండి. ఫిలడల్ఫియాలో అనుకుంటా ఇలా వంచనకి గురైన ఒకావిడ ఇప్పుడు అప్పిచ్చిన కంపెనీపై దావా వేసి జప్తుకి సిధ్ధమైన తన ఇంటిని ఖాళీ చేయనని భీష్మించుకు కూర్చుంది. ఇలాంటి సంఘటనలు మున్ముందు ఇంకా పెరగచ్చు.

వీటన్నిటి వల్లా తెలుస్తున్నదేమిటంటే, కొన్ని సంస్థలు దురాశతో చేయకూడని పనులు చేస్తున్నప్పుడు, వాటిపై ఓకన్నువేసిఉంచాల్సిన సంస్థలు బధ్ధకంతో చేయవలసిన పనులు చేయకపోవడం వల్ల ఈ దుస్థితి ఏర్పడింది. ఇలాంటి కష్ట సమయంలో కూడా నిరాటంకంగా వ్యాపరం చేసుకుపోతున్న సంస్థలూ ఉన్నాయి, అత్యాశకి పోకుండా తప్పుడు అప్పులు ఇవ్వని అట్టి సంస్థల వ్యాపారమూ, వాటాపత్ర విపణిలో (share market) వాటి విలువా ఎక్కువగా దెబ్బతినలేదనే చెప్పచ్చు.

వచ్చే టపాలో ఇంటి కుదువ అప్పులకీ, స్టాక్ విపణులకీ ఉన్న సంబంధమేమిటి? అనే విషయం మీద వ్యాఖ్యలు.

Monday, September 10, 2007

సబ్-ప్రైం కష్టాలు ఎలా ఉధ్భవించాయి? - 1

క్రితం టపాలో చెప్పుకున్నట్లు సబ్-ప్రైం విపణిలో వ్యాపారాలు చాలా ఏళ్ళు మహాజోరుగా సాగాయి. కొన్నేళ్ళుగా అందలమెక్కి ఉన్న భూఋణ విపణి (real estate market) వల్ల అన్ని ప్రదేశాలలో ఇంటి ధరలు ఆకాశాన్ని తాకడం మొదలు పెట్టాయి. అప్పులిచ్చే సంస్థలకు ఇంతకన్నా కావలసినదేముంది. ఇళ్ళకి గిరాకీ ఎక్కడా తగ్గుతున్నట్టు గోచరించక, ఆ సంస్థలు అప్పులు విరివిగా ఇవ్వడం ప్రారంభించాయి. పోటీ పడి మరీ కస్టమర్ల్ ని పట్టుకోవలసిన పరిస్థితి ఏర్పడింది. కొన్ని సంస్థలైతే బాకీలు చెల్లించలేని వాళ్ళకి కూడా అప్పులిచ్చేసారు; అలా ఇవ్వడం పోటీలో పడి గుడ్డిగా తెలియక చేసిన పనేమీ కాదు.

మరి బాకి ఎగ్గొడతారని తెలిసికూడా అలాంటి వారికి అప్పులివ్వడంలో తర్కమేమిటి? పెండారీలనే ఒక రకం అప్పులున్నాయి. అలాంటి అప్పులిచ్చే పధ్ధతిని Predatory lending అంటారు. తీసుకునే వాడు అప్పు తీర్చలేడని తెలిసీ వాడిని అప్పుల ఊబిలోకి లాగేయడమే పెండారీ పధ్ధతి. అప్పు తీసుకున్న అభాగ్యుడు చిక్కులో పడ్డ సమయానికి వాడి అప్పు పత్రాలు - ఉపవిపణి పుణ్యమా అని - పుట్టించిన సంస్థ దగ్గర ఉండవు, వేరే సంస్థ కొనేసి ఉంటుంది, అలా వేరే సంస్థ కొనకపోయినా కుదువగా ఇల్లు ఉండనే ఉంది, దాన్నైనా అమ్ముకుని డబ్బు రాబట్టుకోవచ్చు కదా? ఎవడో పోతాడు, ఇంకెవడో పడతాడు అనే ఆలోచనతో ఇలాంటి అప్పులిచ్చే సంస్థలున్నాయి. ఇది జరగకుండా ప్రభుత్వం చట్టాలను జారీ చేసిందనుకోండి, కానీ వాటిని చాలా మంది ఉల్లంఘించారని ఇప్పుడు తెలుస్తోంది. ఉల్లంఘనలన్నీ పండారీ కోవకు చెందినవి కాక పోయినా, అప్పుడప్పుడు అప్పు తీసుకునే వారి కళ్ళుగప్పి వారు తీర్చవలసిన బాకీలని తక్కువగా చూపించి దాన్ని ఎరగా వాడిన సంస్థలూ ఉన్నాయి.

ఇది వారు ఎలా చేసారని తెలుసుకోవాలంటే ముందు ఇంటి కుదువ అప్పుల జీవితచక్రం (mortgage lifecycle) గురించి చెప్పుకోవాలి. ఈ జీవితచక్రంలో ఐదు దశలున్నాయి.

1. అప్పు పుట్టించడం (origination): అప్పు తీసుకోవాలనుకుంటున్న వారిని ఆఫీసులోకి రప్పించి, లేక టెలిఫోనులో ఒప్పించి, లేక సాలెగూటిలో(website) బంధించి, దరఖాస్తు పెట్టుకునేలా చేయడం ఈ మొదటి దశలో జరుగుతుంది. అప్పిచ్చే వారి దృష్టి నుండి చూస్తే ఇది అన్ని దశల్లోకీ కష్టమైనదనే చెప్పుకోవచ్చు. అప్పు కోరుకునే వాడు పక్క బాంకుకి వెళ్ళకుండా చూసుకోవాలి కదా? అందుకే బాంకులన్నీ కస్టమర్ సర్వీసు పేరిట అప్పుకోరు వారి కోసం కొత్త కొత్త పధకాలు ఆలోచిస్తూ ఉంటాయి. ఇంతే కాక పూర్తి బ్రాంచి పెడ్తే తడిసి మోపెడవుతుందని, చిన్న అప్పు పుట్టించు కార్యాలయాలని (loan originating offices) స్థాపిస్తారు కూడా. అటువంటి కార్యాలయాల్లో పనిచేసే వారి పని, మంచి కస్టమర్ కనిపిస్తే జలగలా పట్టేయడమే అవుతుంది - మరి వారి జీతంపై వచ్చే పరిలబ్దులు (perks) ఎంత మంది దరఖాస్తులు పెట్టారో, అందులో ఎంతమంది అప్పు తీసుకున్నారో దాని మీద ఆధారపడి ఉంటుంది కాబట్టి..ఈ దశలో బాంకుల మధ్య తీవ్రమైన పోటీ ఉంతుందని ఇక వేరే చెప్పనవసరం లేదు..

2. పూచీ పెట్టుడు (underwriting): ఒక్కొక సంస్థకీ ఒక్కొక విధమైన వ్యాపర దృక్పధం ఉంతుంది - కొన్నిటికి తెగింపు ఎక్కువ, దాని వల్ల వారు ఇచ్చే వాటిల్లో చెడే అప్పులు ఉండే సంభావ్యత (probability) ఎక్కువ ఉంటుంది. క్రితం టపాలో చెప్పుకున్న పూచీ పెట్టుడు సూత్రాలు పరిశ్రమ పధ్ధతుల మీద, ఆయా సంస్థల వ్యాపర ధోరణి మీదా ఆధార పడి ఉంటాయి. అప్పు పుట్టింపు దశలో వచ్చిన దరఖాస్తులని ఈ దశలో భూతద్దం కింద ఉంచి, అప్పివ్వాలో వద్దో నిర్ణయిస్తారు.

3. అప్పు మంజూరు (closing): ఒక వేళ ఇవ్వాలనే నిర్ణయిస్తే సంతకాలు చేయాల్సిన కాయితాలు, అప్పగించవలసిన పత్రాలు చాలా ఉంటాయి. ఈ దశలో అవన్నీ జరిగి, ఇంటి తాళాలు అప్పు తీసుకున్న వాడి చేతికీ, ప్రతి నెలా తప్పక తాను బాకీ చెల్లిస్తానని రాసిన పత్రం బాంకు చేతికీ అందుతాయి.ప్రతి నెలా కట్ట వలసిన డబ్బు ఎంతనే నిర్ణయం అప్పు మీద అధారపడి ఉంటుంది. Fixed rate, Adjustable rate, వాటి సంయుక్తాలు - ఎన్నో రకాల అప్పులున్నాయి. గుణోత్తర శ్రేణి సూత్రాలు (geometric progression formulae) సరిగా తెలిస్తే ఎలాంటి అప్పుకైనా నెలసరి చెల్లింపు ఇట్టే కనిపెట్టేయచ్చు.

4. అప్పు సర్వీసింగ్ (servicing): ఈ దశలో నెలసరి చెల్లింపులు తీసుకుని ఆ చెల్లింపులని అసలుకి కొంత, వడ్డీకి కొంత కేటాయించడం జరుగుతుంది. MS Excel లో చిన్నమెక్రో రాసి ప్రతి నెలా చేయవలసిన కేటాయింపు కనిపెట్టవచ్చు. ఒక చిన్న బొటనవేలి సూత్రమేమంటే మొదట్లో అసలుకి తక్కువ, వడ్డీకి ఎక్కువా కేటాయింపు ఉంటుంది. రాను రాను, అప్పులో అసలు శాతం తగ్గడంవల్ల వడ్డీకివెళ్ళే కేటాయింపు కూడా తగ్గుతుంది. అప్పు పుట్టించిన సంస్థే సర్వీసింగు కూడా చేయాలనే నియమం లేదు. ఉపవిపణుల వలన పుట్టించిన అప్పులని మెట్టింటికి (వేరే సంస్థకి) పంపవచ్చు.

5. ఉపవిపణి (secondary market): ఒకే రకమైన అప్పులన్ని ఒక గుంపుగా చేసి దాన్ని ఒక జామీను (security) పత్రంగా తయారు చేయచ్చు. Fannie Mae, Freddie Mac తదితర సంస్థలు అప్పుల గుంపులని కొంటాయి. ప్రతీ అప్పు పత్రం వెనకా కుదువకున్న ఇల్లు ఉండనే ఉంది, దాని పైన అప్పుదారుడి నెలవారి చెల్లింపుల హామీ కూడా ఉంది. ఇంకేమి కావాలి? కొన్ని దశాబ్దాల క్రితం ఇల్లు కొనుక్కోవడమనే అమెరికన్ స్వప్నాన్ని సామాన్యులు కూడా సాకారం చేసుకోవాలనే ఉద్దేశ్యం తోనే Fannie Mae, Freddie Mac లాంటి సంస్థలని నెలకొల్పింది అమెరికన్ ప్రభుత్వం. వాటితోనే ఉపవిపణులు పుట్టి వర్ధిల్లాయి.

వచ్చే టపా సబ్-ప్రైం కష్టాలు ఎలా ఉధ్భవించాయి? - 2 లో అప్పిచ్చే సంస్థల దురాశ వల్ల వచ్చిన కష్టనష్టాల గురించి చెప్పుకుందాం.

How to get PMP PDUs easily?

PMP ఉన్నవారికి చేజోలె (wallet) చిల్లు పడకుండా PDUs సంపాదించే మార్గాలు కొన్ని ఇక్కడ రాసాను. మీకు ఉపయోగ పడతాయేమో చూసుకోండి.


==


Your weeks’ worth of hard work paid off and you cleared PMP examination. Congratulatory emails pour in from friends and colleagues, you're happy with yourself for a few days - and things return to normal. For a few people, a job hop happens soon after the certification, honeymoon period with the new company happens and ends - and then things return to normal. What next?


All certification programs require their participants to keep abreast of the latest happenings in their respective fields - so does PMI. Here is the link for PMI's continuing certification requirements. PMI requires you to collect 60 professional development units (PDUs) in 3 years and then shell out a renewal fee ($60 for members, $150 for non-members) to stay in good standing on your PMP certification.


There are various activities that allow you to accumulate PDUs and the simplest of them is doing your job as a Project manager. For that, you can lay claim to 5 PDUs per year or a total of 15 PDUs per 3 year cycle. So really it boils down to getting 45 PDUs in 3 years to stay PMP certified. It is a lot of time, but believe me - if you don't plan well you'll end up thinking 'that's a lot of PDUs' in the last year. To avoid last year scrambling, it is better to participate in PDU gleaning activities as soon as possible.


Contrary to what many money-making, PDU-giving websites out there would like you to believe, it is possible to get to that magical 45 without much burden on your pocket. Unless you have a willing sponsor in your company for outrageous hundreds of dollars for tens of PDUs, you should look at some of the options below.


1. Manage projects and keep track of your work: As I mentioned earlier, this is the easiest of task of all. 5 PDUs per year, 15 total in Category 2H. Burden on your wallet is zilch; in fact you make money to do this stuff, don't you?


2. Free webinars: These come under Category 3 that’s for courses handled by PMI registered education providers. International Institute of Learning is one of them and regularly schedules free webinars. The last time I checked, they had twelve 1 -hour sessions each worth 1 PDU. That’s 12 PDUs. This is free too, I have attended 3 of their sessions so far, and think they are very informative.


3. Free podcasts: Under category 2-SDL, you can claim a maximum of 15 PDUs. Free 1 hour podcasts from PMPodcast give you 1 PDU each, and there is over 50 hours of audio material available. You can either download these episodes to your iTunes library or listen to them directly from the website. Again, you don’t spend a dime from your pocket; but end up learning a lot.


4. Volunteer work: A maximum of 20 PDUs can be gathered by working in your local PMI chapter or any recognized Project management organization (non-employer) - 10 PDUs per year if you work as an elected member of the chapter and 5 PDUs per year as a volunteer member of the chapter. You can get 5 PDUs per year if you do volunteer work for any legally recognized charitable organization. This activity involves outlay from you for membership fee, traveling expenses etc. but the satisfaction you get out of the volunteer work might offset any feel of pinch to your pocket. Also, monetarily this might be a cheaper option than paying for PDU courses.

Doing the above 4 should get to the magical 60 mark.

If you’re not willing to do volunteer work, then the other option is to look for economical (but not free) options available on the Internet for PDUs. You’ll see some expensive deals and some good ones. Folks who have taken PMP exam based on PMBOK 2000 can look up online courses offered by PMStudy.com or PMCampus.com. PMStudy.com offers 40PDUs for $80 while PMCampus offers 25PDUs for $95. Based on how many PDUs you require, you can choose one of those courses. After you pay up, you’ll get access to their online tests. Get a copy of PMBOK third edition and review it before taking the examinations. The tests will be available for 90 days after registration; though the exams are time-bound, there is no limit on the number of retries to get to the qualifying mark. Once completed, these courses give you the PDU information and a certificate to print.


If you get more than 60 PDUs, note that you have an option to carry over up to 20 PDUs into the next certification cycle – but this applies to only the additional ones accumulated during the 3rd year. Remember to keep record of all your PDU gathering activities, they will come handy if PMI chooses to audit your submissions.

Sunday, September 09, 2007

మన దేశంలో పురోగమనం ఎందుకు లేదు?

భారత దేశం, పురోగమనానికి ఎప్పుడూ ఆమడ దూరం వెనకే ఎందుకు ఉంటుందని ఎవరినైనా అడగండి. "మన వాళ్ళూ మాటల వీరులే కానీ పనిలో శూరులు కారు" అని చాలా మంది చెపుతారు. నిజమేమో. మరి స్వఛ్ఛందంగా పని చేయడానికి, ఉన్న ఉద్యోగాలు వదిలి, మాటలను చేతలుగా చేయాలనుకునే కార్యశూరులకి మన ప్రభుత్వాలు ప్రోత్సాహాన్నిస్తున్నాయా? అదీ లేదు. IIMUSA e-గుంపు లో వచ్చిన వేగు (e-mail) కింద అతికించా, చూడండి.
రాజస్తానులో ప్రగతి కోసం పాటుపడడానికి నిస్వార్థంగా ముందుకు వచ్చినవారిని ప్రభుత్వమే ఎలా అణగద్రొక్కుతోందో తెలుస్తుంది (రాష్ట్రపతి ప్రతిభా పాటిల్ ప్రతిభా పాటవాల గురించి కూడ కొంచెం తెలుస్తుంది) - ఇది కేవలం రాజస్తాను రాష్ట్రానికే పరిమితం కాదని నా అనుమానం. ఇలాంటి ప్రభుత్వాలున్నంతవరకూ మనకి ప్రగతి ఎక్కడుంటుంది చెప్పండి?

కొంచెం పెద్ద వేగు కాబట్టి తీరిక దొరికినప్పుడు పూర్తిగా చదవండి. (ప్రొఫ్. ఇంద్రేశన్ ఐ.ఐ.టి మద్రాస్ డైరక్టర్ గా పని చేసారు. ప్రొఫ్. ఆర్య జోధ్పూర్ లో ఉన్న అరావలి ఇన్స్టిట్యూట్ ఆఫ్ మెనేజ్మెంట్ కి డైరక్టర్)

=

---------- Forwarded message ----------
From: Ajit M Naik
Date: Sep 9, 2007 9:41 AM
Subject: [iimc19] Fwd: Your Comments Please
To: 19th Batch IIM-Cal <iimc19@yahoogroups. com>

Varun Arya is my class & hostel mate from IITD. He has founded the Aravali Institute of Management, Jodhpur.

Ajit

---------- Forwarded message ----------
From: Varun Arya
Date: Sep 9, 2007 2:56 PM
Subject: Re: Your Comments Please
To: MIND-Petition@ yahoogroups. com
Dear Prof. Indiresan
I have read your mail and the presentation with a lot of interest. Iam writing in this forum after a long time, simply because despite allthe good intentions, it seems to have become just another academic discussion forum without any tangible results having come out of it sofar. I sincerely believe we have too much of such purely academic andtheoretical discussions going on amongst too many people for too longa time. The time has now come to transcend onto tangible action mode,which alone can serve the desired purpose. I would prefer to spendtime for tangible action, rather than simple academic discussion.

In your mail, the sentence "The objection comes from politicians, bureaucrats and "experts". " and in the presentation mention of"public-private partnership" have been particularly noted by me. Fullywell knowing that some of the members in the group and perhaps even you may not appreciate it, with all the frankness and fearlessness, I still wish to share few ground realities as under :

- I have travelled extensively in the villages of Rajasthan and UP,where I find the school education, in particular and overall educational scenario, in general, absolutely disgusting and pathetic.In the name of schools, four walls with a perennially locked gateexist; teachers are mostly political appointees by jacks or cash whohardly know how to and what to teach; their presence is only in the attendance registers; almost all the budget of the schools is spent onthe papers within the state secretariat, in the collectorates and atthe block/panchayat level. Ask RTI activist and Magsaysay awardee fromRajasthan Mrs. Aruna Roy and she will give you more insights.
- Many people (including me), wish to do something significant andsubstantial for primary education in Rajasthan. The biggest hindrancein this is the government. Unless they get their pound of flesh, they are not just interested even to listen, let alone do anything requiredfor the purpose. Let me share few examples :
- I wanted land for education, not free but at the reserved pricemeant for educational purpose. No less than the then CM Ashok Gehlot gave a written commitment (because I wrote to him from Delhi where Iwas based and was written with reference of IIT Delhi, of which AlumniAssociation I was then the President). I came to Rajasthan in the year2000, various options of land were shown to me and one piece of landwas finalised. I was asked to meet a henchman of Ashok Gehlot to"negotiate". I refused because of my firm belief that education, bydefinition, was based on ethics. I did not get the land. Then CMchanged and Vasundhara Raje became CM. When she was approached, heroffice made a statement "Giving land without bribe will set a wrongprecedent". The fact is that we did not get the land again. Mind you - in both the cases, some of the most distinguished persons of ourcountry had also written to the respective CM in support of ourproject and requested him/her for helping us.
- I met the Governor Pratibha Patil and had a one hour long meeting with her at Raj Bhavan, Jaipur. She told me clearly that she had beentold about my not paying any bribe to anyone. In view of this, shetold me categorically that none of my work would be done and I willface only problems. We all know that she is now the President of India.
- Dr. Abid Hussain fixed up my meeting with Anil Kumar (IAS of Rajasthan cadre), earlier Telecom Secretary who was Secretary to VicePresident of India Mr. Bhairon Singh Shekhawat (also from Rajasthan) at Uprashtrapati Niwas in Delhi. When I told Anil Kumar about theentire matter, he asked me whether my project had the "blessings" ofCM. I said I did not know. He told me that I should have known it and ensured it. I told him that I was an alumnus of IIT Delhi & IIMAhmedabad and had left a cushy corporate career to do something for myhome state. He curtly told me who had asked me to think of the stateand the nation and do anything for them. He told me clearly that myeducation project will not succeed unless I was able to get the"blessings" of CM.

- I met CM Ashok Gehlot at Chief Minister's residence in Jaipur. He told me categorically that I should leave unless I was willing to payup. I told him that I had come by my own will and will leave by my ownwill. He can do whatever he wanted. With full force of state, he hadunleashed against me several enquiries and false cases includingconcocted cases for murder and molestation and attacks on the lives ofme and my family members to make me surrender to his whims and fancies.
- Having seen both shades of government and failed to get the landwithout payment of bribes, finally we purchased private land at marketprice. With our limited financial resources, it was extremely barrenwasteland. Reports on this land from some of the central government experts is attached. Instead of facilitating and supporting our havingtaken up this challenge, the netas and babus have been continuing tocreate problems. One night some people came to this site with a truckto steal the tree guards and damage the site. They were the henchmenof local MP Jaswant Singh Bishnoi. When our security guards caught oneof the persons, got him arrested and we filed an FIR, this MP rang upSP to release this thief and asked SP to instead file a fake counter FIR against us since how we had dared to catch his henchman and fileFIR. It was only after the villagers there threatened to block theNational Highway that the police did not do as asked by MP. TheRevenue Minister of Rajasthan Ram Narain Dudi, who is also MLA from the area where our land is located, repeatedly asked me to meet him to"negotiate". When I conveyed to him that I had nothing to "negotiate",I was threatened that then I should be prepared to face the consequences. Soon the consequences were there - Tehsildar of the arealevied penalty of Rs. 76 lakhs in a sadistically fraudulent manner andto recover it, issued orders for sale of our land, without even giving us any notice and without the information of his superiors - SDM and Collector. The Minister had told Tehsildar directly to issue theorder. When the Minister was contacted, he said "no compromise onbribes and these have to be paid".

Similar to above has happened to many other persons also who wished todo something for the development of Rajasthan without anyself-interest. For example. my friend waterman and Magsaysay awardeeRajendra Singh has converted around 2,000 villages of Rajasthan from dark zones (no water) to white zones (plenty of water) by constructingover 10,000 water harvesting structures in a unique example ofcommunity involved development without any financial help from thegovernment. He is now 50 years and two years back he thought that in his remaining life-time he can perhaps create another 10,000 waterharvesting structures, which will not be enough for Rajasthan andIndia. Therefore, he decided to create more Rajendra Singhs by settingup a water university. He established Tarun Jal Vidyapeeth at Tizara in Alwar District of Rajasthan and built a campus. In Tizara alsothere was no water and therefore, he constructed around 200 waterharvesting structures which resulted in water table rising upsignificantly. The local population which was able to do just one crop in a year, started doing three crops in a year. CM Vasundhara Rajeissued licenses for 15 liquor factories in Tizara by taking hugebribes. Rajendra Singh protested against this decision since it wouldhave lead to depletion of water resources which he had painstakingly built. CM did not like it and on 18th July 2006 when Rajendra Singhwas away to the villages of Bundelkhand region and all his people werealso away to the various water harvesting sites, in a conspiracyplanned manner, a contingent of police arrived there with bull dozers and razed to the ground the entire campus. Rajendra Singh rang me upand was literally in tears that he belonged to UP but had thought ofdevelopment of Rajasthan and this is what the government had done tohim. I visited the site with our students and made a film also on the havoc which CM created on the site using state force and public money.

I can go on and on with many more examples. I have a question to all -why in our country it is so difficult (if not impossible) to doanything good for the nation in the right way. I have asked thisquestion to everyone including PM and the President. I have yet to geta satisfactory reply.
Thanks and best regards

Varun
=
At 11:07 09/09/2007,
PV Indiresan wrote:
There is no problem in having good schools in our villages.Yesterday, I was in a village in Chattisgarh. The people wanted ahigh school - for a population of 1200. I suggested that they wouldbetter send the children to a neighbouring village about 4 km away which already has a high schol rather than start a new school. Theyagreed when I put it to them - whaich is important, a high school inthe village or good education for the children? The problem thenreduces to providing affordable transportation for the children and making schools large enough to be viable, large enough to attractquality teachers. In my experience, a faculty of 20-30 is needed toattract and retain good teachers. The objection comes frompoliticians, bureaucrats and "experts".
Kalam has tried and failed. Our planners just have noidea howimportant connectivity is. Neither will they agree that educationshouldbe liberalised no less than industry.
Whether the selection is made at Class I or Class III is a matter of detail. I prefer Class I because most SC/ST children dropout at endof Class I.Again it is a matter of detail whether we consider parents educationor grandparents - remember, there is no perfect solution. Weshould take the stepthat gives us best results. I think you misread my point on Christian schools. I commend them fortheir effort.

Please do not brush away the risk of Hindus losing control: It is liable to let loose the worst kind of Hindutva chauvinists. We need a rational response how to face the situation when, caste Hindus losepolitical authority. Weshould plan for a systematic transition insuch a way that the interrugnum is as painless as possible.Incidentally, the greatest losers will be OBC politicians because they are the rulers today. In this respect, I commend Mayawati who hasshown higher level of statesmanship than our better educated, moreexperienced Congress and BJP politicians.
I enclose the presentation I made in Chattsgarh yesterday. It may give you some ideas.

Friday, September 07, 2007

సబ్-ప్రైం అంటే ఏంటి?

అమెరికా లో సబ్-ప్రైం (ఇంటి) ఋణాలు తెచ్చిన ముప్పు వల్ల కొన్ని వారాలుగా ప్రపంచ స్టాక్ విపణులు లోలకాల్లా ఊగిసలాడుతున్నయి . దీని వల్ల అమెరికాలో ఫెడరల్ రిసర్వ్ బోర్డ్ , ఐరోపా, ఆసియా ఖండాలలో కొన్ని దేశాల జాతీయ కోశాగారాలు వడ్డీలని తగ్గించి వ్యాపరసంస్ఠలకి ఋణాలు అందుబాటులో ఉండేలా చేయవలసి వస్తోంది.ఈ విషయాన్ని విపులీకరిస్తూ కొన్ని వ్యాసాలు రాద్దామనుకుంటున్నా.


సబ్-ప్రైం అప్పులంటే ఏమిటి? అసలీ పరిస్ధతి ఎలా ఉద్భవించింది? ఇంటి కుదువ అప్పులకీ, స్టాక్ విపణులకీ ఉన్న సంబంధమేమిటి? షేర్లు కొనని వారికి స్టాక్ విపణులు పడిపోతే నష్టముందా? వడ్డీలు తగ్గిస్తే ఈ చిక్కు ఎలా విడుతుంది? ఇలాంటి ప్రశ్నలకి సమాధానాలు వివరించే వ్యాసాలు రాద్దామనేదే నా ఉద్దేశ్యం. మీ అభిప్రాయాలు తెలుపండి. Bouquets and brickbats are welcome!


ముందుగా సబ్-ప్రైం అప్పుల గురించి బాలబోధ (primer).మమూలుగా అప్పులుపుట్టని జనానికి కొన్ని మినహాయింపులు ఇచ్చి, ఆ మినహాయింపులకి ప్రత్యామ్నాయంగా వడ్డీని పెంచి, ఋణ సౌకర్యం కలిగిస్తాయి కొన్ని సంస్థలు. అలాంటి అప్పులని సబ్-ప్రైం అప్పులు అంటాము. ఇటువంటి అప్పిచ్చు పద్దతికి సుగుణాలు ఉన్నాయి. ఉదాహరణకి ఒకప్పుడు మంచి ఋణచరిత్ర (credit history) ఉన్నా సమయం బావుండక కష్టాల్లో పడ్డవాళ్ళకి ఇటువంటి ఋణ సదుపాయం, కాళ్ళ మీద నిలబడే చేయూతనిస్తుంది. కష్ట సమయంలో ఆదుకున్న సంస్థల పట్ల ఉండే కృతజ్ఞత వల్ల అలాంటివారు మంచి కస్టమర్లయ్యే అవకాశం ఉంది. కాకపోతే కష్టాల ఊబిలోంచి బయటకి రాలేక, మళ్ళీ బాకీ ఎగకొట్టేవారూ ఉంటారు. ఎగకొట్టకుండా బాకీ తీర్చే వాళ్ళని కన్నిపెట్టి అప్పులివ్వడం -పొట్టుని ధాన్యం నుంచి వేరుచేయడం లాగ- కష్టమే. కష్టమో నష్టమో అది చేయవలసిన బాధ్యత మాత్రం అప్పివ్వబోయే సంస్థమీదే ఉంటుంది.


ఒకప్పుడు, ఇలాంటి కస్టాలు మనకెందుకురా బాబు అని సంస్ఠలు ఋణచరిత్రాహీనులని, ఋణకుచరిత్రులని (individuals lacking credit history and individuals with bad credit) పక్కన పెట్టేసేవారు. మట్టిలోనూ మాణిక్యాలుంటాయని తెలుసుకున్న కొందరు అలాంటి మాణిక్యాలని వెలికితీసి వారికి అప్పులివ్వడం మొదలు పెట్టి, లాభాలు సాధించి సబ్-ప్రైం ఋణవిపణి పెరగడానికి శ్రీకారం చుట్టారు. ఇలాంటి ఋణాలివ్వడంలో అనుభవం సాధించిన ఎన్నో సంస్థలు తమ కలనయంత్ర తంత్రాలలో పూచీపెట్టుడు వ్యాపార సూత్రాలని నిర్మించి (underwriting business rules), సబ్-ప్రైం అప్పులిచ్చే పధ్ధతిని సుళువు చేసుకున్నారు. ఈ పుచీ పెట్టుడు సూత్రాలు అప్పడిగే వ్యక్తి ఉద్యోగపు ఆదాయం, ఇతర ఆదాయం, అప్పటికే ఉన్న ఇతర అప్పులు వాటి తాలూకు నెలవారి చెల్లింపులు, భరణాలు (child support, alimony గట్రా) ఇలాంటివన్నీ గణనలోకి తీసుకుని వాటిని ఆయా సంస్థల పధ్ధతులకి పోల్చి అప్పు ఇవ్వాలో లేదో నిర్ణయిస్తాయి. ఉదాహరణకి ఒక వ్యక్తి ప్రస్తుత ఆదాయం తక్కువైనా భవిష్యత్తులో పెరిగే అవకాశం ఉంటే, అతనికి మొదటి కొన్ని నెలలు వడ్డీ లేకుండా (లేక స్థిరంగా ఉండే తక్కువ వడ్డీ ఇవ్వడమో) చేసి అటు పైన వడ్డీ వర్తించేలా చేసే పద్దతులున్నాయి. ఇలాంటి సడలింపులు, మినహాయింపులు చేయడానికి గాను అప్పిచ్చే సంస్థ అదనపు డబ్బు తీసుకుంటుంది.


ఇప్పుడైతే కూలిపోయింది కానీ ఒకప్పుడు సబ్-ప్రైం విపణి ఎంత లాభదాయకంగా అనిపించేదంటే వందలాది సంస్థలు కేవలం ఇలాంటి అప్పులే ఇచ్చి బ్రతికేవి. మరి ఇదంతా ఎలా చెడింది - ఈ విషయం వచ్చే టపాలో...

Thursday, September 06, 2007

నిద్దురపోరా తమ్ముడా..

'మత్తు వదలరా, నిద్దుర మత్తు వదలరా' అన్న ఘంటసాలగారి పాట పల్లవి సారాన్ని వడబోసిన తల్లిదండ్రులెందరో చదువుకునే వయసులో ఉన్న సంతతిని తెల్లవారు ఝామున నిద్ర లేపుతూ ఇబ్బందులకి గురి చేస్తారన్న విషయం లోకవిదితమే. 'ఇంకొక్క ఐదు నిమిషాలు నాన్న.. ' అని వేడుకుని కునుకులోకి జారుకున్న మరుక్షణమే మేలుకొలుపు పిలుపులు మళ్ళీ మొదలవడం ఎవరు ఎరగనిది?


ఐతే ఇన్నాళ్ళు "పొద్దున్న లేస్తే చదువు పూర్తవడమే కాక ఆరోగ్యమూ మెరుగవుతుందని" నూరిపోసే తల్లిదండ్రులకి బదులు చెప్పలేని పిల్లలకి జపాన్ శాస్త్రవేత్తలు ఒక కొత్త పరిశొధన జరిపి అమూల్యమైన అయుధాన్ని అందజేసారు. అదేమిటంటే, ఎప్పటినుంచో మనని నిద్రలేపడానికి వాడబడుతున్న "పురుగు ముందరి పిట్టకే దొరుకు (early bird gets the worm)", "లే! మరి(యు) వెలుగు!! (Rise and shine)" లాంటి నానుడులలో నిజం పాలు తక్కువేనని వారి వాదన. పొద్దున్నే లేచే అలవాటుతో పెద్దగా ఒరిగేదేమి లేకపోగా, ఆరోగ్యం (ముఖ్యంగా గుండె) దెబ్బతినే అవకాశంకూడా ఉందిట...హార్నీ!

భావి తరాలూ, జాగేల? ముసుగు తన్నండి! నేనీలోపల వెళ్ళి మా పిల్లని నిద్ర లేపాలి.

అబిడ్స్ సందుల నుంచి స్టీవ్ జాబ్స్ నిష్క్రమణ

ఆపిల్ అంటే గుడ్డి నమ్మకముండి కొత్తగా విడుదలైన పరికరాలన్నిటినీ కొనే ముందరి దత్తతుదారులకు (early adotpers) గుడ్డిగా వాతలు పెడితే మున్ముందు వస్తున్న శెలవల సీజనులో వాళ్ళు ఎక్కడ దూరమైపోతారనో, లేక ఐపాడ్ టచ్ కి అంతటి గొప్ప పొగడ్తలు వినపడపకపోవడం వలనో - ఈ రోజు స్టీవ్ జాబ్స్ నిన్న చేసిన తప్పుని 'గుడ్డిలో మెల్ల' లాగ సరి దిద్ది, ఆరొందలు చెల్లించిన ఐఫోను బాధితులకి వంద డాలర్ల వెనక్కి ఇవ్వాలని నిర్ణయించాడు. డబ్బు రూపంలో కాక ఆపిల్ కొట్లోనే వాడగలిగిన సొమ్ములాగ వెన్నక్కిచ్చిన వంద డాలర్లు బ్లాగ్ప్రప్పంచంలో ఆపిల్ కి వ్యతిరేకంగా మొదలైన దుష్ప్రచారాన్ని తప్పక తగ్గిస్తుంది.

Wednesday, September 05, 2007

అబిడ్స్ సందుల్లో స్టీవ్ జాబ్స్

ఒకప్పుడు, హైదరాబాద్లో ఏవైనా సరికొత్త ఎలక్ట్రానిక్ పరికరాలు (వాక్మాను గట్రా) కొందామంటే అబిడ్స్ సందుల్లో ఉన్న నల్లవిపణులే (బ్లాక్ మర్కెట్లు) గతి. అలా కొనడం కొంత సాహసంతో కూడుకున్న పని, ఎందుకంటే కొనే వస్తువు సరైన ధరేమిటో తెలిసుకునే ఆస్కారం అసలు ఉండదు, ధర విషయం అటు ఉంచితే వస్తువు కొత్తదో కాదో ఎవడైనా హాయిగా ముందే దాన్ని సానపెట్టి తర్వాత కొట్లో పెట్టాడో అనేది కూడా తెలియదు. ఇన్ని అనుమానాలున్నా- విదేశాలలో మనకోసం డబ్బు విరజిమ్మ గల సన్నిహితులు లేని పక్షంలో - గత్యంతరం లేక భగవంతుడి మీద భారంవేసి, రెండు వారలలోనే కొన్న వాటిని పుటుక్కుమనిపించకు తండ్రీ అనుకుంటూ - జనం ఆ కొట్ల మీద విరగ బడేవారు. ఇంతా చేసి కొన్నా మరుసటి రోజే పక్కింటి వాడెవడో అంతకంటే చక్కటి వస్తువు బారుచవకగా కొనే ప్రమాదమూ ఉంది. ఇటువంటి వంచనకు గురై జనం కుమిలి పోవడం తప్ప ఇంకేమీ చేసిన దాఖలాలు లేవు మరి.

స్టీవ్ జాబ్స్ పుణ్యమా అని ఈరోజు, ఏదేశమేగినా ఎందుకాలిడినా కుమలి పోవడం ఒకటే, అనే విషయం పది లక్షలకు పైచిలుకు అమెరికన్జనం తెలుసుకుంటున్నారు. ఎందుకేమిటి? విడుదలై పట్టుమని పది వారాలు కాకుండానే 8GB ఐఫోను ధర రెండొందల డాలర్లు తగ్గించేసి అబిడ్స్ వ్యాపారుల దెబ్బని మరిపించే విధంగా స్టీవ్ జాబ్స్ వారిని హతాశులను చేసాడు కాబట్టి.

కొన్ని చర్చాహారాలలో (forums/discussion threads లో) లోకులు అప్పుడే ఆపిల్ మీద మూకుమ్మడి దావాలు వేద్దామనే ప్రతిపాదనలు తెస్తున్నారు. ఇటువంటి ప్రయత్నాలు ఎంతవరకూ సఫలిస్తాయనేది చర్చనీయాంశమే ఐనా, భవిష్యత్తులో ఆపిల్ విడుదల చేసే వినూత్న పరికరాలని ఎగబడి కొనే వారు తగ్గుతారనే విషయంలో అనుమానం లేదు. ఈ రోజు స్టాక్ విపణిలో ఆపిల్ షేర్ల్ పరిస్థితి చూస్తే ఇది నిజమేనని మనకి అవగతం అవుతుంది - ఐఫోన్ని పోలి ఉన్న ఐపాడ్ టచ్ లాంటి తాయిలాన్ని విడుదల చేసినా షేర్ల ధర పెరగకపోగా కుదింపుకి గురవ్వడమే దీనికి తార్కాణము.

Monday, September 03, 2007

నల్ల దంతాలు

వియత్నాం లో కొన్ని తెగల వారు, జపాన్ లో హోదా ఉన్నవారు (ముఖ్యంగా ఆడవారు) కొన్ని దశాబ్దాల క్రితం వరకూ దంతాలని నేరేడు పళ్ళ రంగులో నిగనిగ లాడంచేవారనే సంగతి నాకు నిన్న బాల్టిమోరులో ఉన్న దంతవైద్య ప్రదర్శనశాలకి వెళ్ళాకే తెలిసింది. ఈ విషయం మీదే ఒక చిన్న హాస్యోక్తి ఉందిట. వియత్నాంలో జరుగుతున్న ఒక వేడుకలో ఒకానొక ఫ్రెంచి వైద్యుడు ఒక స్ధానిక అధికారితో సంభాషిస్తూ అక్కడే ఆడుతున్న ఫ్రెంచి ఆడవారి అందచందాల గురించి అభిప్రాయం అడిగాడట. అప్పుడా అధికారి పెదవి విరిచి "అంతా బానే ఉంది కానీ వాళ్ళ పళ్ళే కుక్కల పళ్ళలా తెల్లగా ఉన్నాయి" అన్నాడట. పళ్ల విషయం అటుంచితే ఫ్రెంచి వైద్యుడి మొహం మాత్రం తెల్లబోయే ఉంటుంది.
ఈ మధ్యకాలంలో ఇటువంటి పధ్దతులని దాదాపు అందరూ కాలదన్నారు కానీ దంత వైద్యుల పరిశోధన వల్ల వెల్లడైనదేమిటంటే నల్లరంగు పులుముకోవడంవల్ల నోట వెలసేది చిన్న బొగ్గుగనే ఐనప్పటికీ - కనీసం ఇరవై ఏళ్ళు వరకూ చెక్కుచెదరని ఈ రంగుల వల్ల పళ్ళకి క్రిముల బాధ ఉండదని.

Sunday, September 02, 2007

Akira movies

మా గ్రంధాలయంలో కొత్తగా అంతర్జాతీయ చిత్రాల విభాగాన్ని ఏర్పరచడం వల్ల దొరికిన అకిరా కురొసావా చిత్రాన్ని దేన్నీ వదలకుండా చూసి తదనంతరం టపాలు రాసేసాను. ఇప్పటికి రాన్ మీద రాసిన టపాతో కురొసావా టపాలకి విరామ తెర పడినట్టే. గ్రంధాలయం వారు మరిన్ని కురొసావా చిత్రాల్ని తెప్పించే వరకూ దృష్టి ఇక సినిమా పారడీసో, ద సోర్డ ఆఫ్ డూమ్, ఉగెత్సూ వంటి చిత్రాల మీద పోనిద్దామని నిర్ణయించాను. త్వరలో వాటిల్లో నచ్చిన వాటిమీద తటపటాయించక టపాలిస్తాను..

Akira's Ran

Akira Kurosawa's Ran is based on Shakespeare's King Lear, the Video cassette's blurb said. Otherwise I wouldn't have known having never read King Lear. Kurosawa's love for mounting epical movies, tragedies at that, resulted in Kagemusha and Ran. Both tell us of the futility of wars and how kings' hunger for power and ego have far reaching consequences for people around them.

==

Tatsuya Nakadai plays the role of Hidetora, The Great Lord, who has lived by the sword for over 60 years defeating many warlords, occupying or burning their castles. Aged, he decides to divide his kingdom among his sons but be the titular head with 30 of his brave and loyal warriors by his side.

Taro and Jiro his two elder sons heap praises on Hidetora for this decision, while the youngest, Saburo, speaks his mind, says its foolish of The Great Lord to expect fealty from his sons after surrendering his throne. A loyal vassal Tango steps up and tells king that there is sense in Saburo's words.Hidetora banishes Saburo and Tango for what he perceives as disloyalty; and gives the kingdom to Taro and Jiro. Soon Taro, egged on by his wife Kaeda drives Hidetora out of the castle. Angry at such treatment The Great Lord goes to Jiro, but is met with similar reception there too. Unable to bear this, and even consider that Saburo would take him - he goes to his third castle.

In the middle of the night the castle is surrounded by Taro's men - and in a battle that goes on for hours - they decimate every last person loyal to Hidetora. Only Hidetora manages to survive the ambush, but he goes mad thinking of his loyal vassals' deaths he had caused by his foolishness. During the battle, powerhungry Jiro kills Taro.

Jiro is now the head of the kingdom, Saburo has taken refuge in a neighboring king's castle and Hidetora is a mad man roaming in a valley in his erstwhile kingdom. More tragedies visit them as Kaeda gains complete control over Jiro.

==

The movie is lavish in settings and costumes, the battle scenes look very real and ghastly. The valleys, mountains, the skies - all look very beautiful, like set paintings through Kurosawa's camera. Ran makes for an interesting viewing (it moves at a faster pace than Kagemusha) and I think I liked it more because I have seen some of Kurosawa's earlier movies.