Akira's Kagemusha

History is replete with stories of kings leading troops into internecine wars - why go far back into time, we are seeing one such war right now ఇరాక్ లో. Balm the ego, Get the lady, Sieze the land, Get the oil reserves or whatever whim it might be, foot soldiers rush ahead at the king's orders into wars they understand very little about.

Takeda clan in 16th century Japan (not a unified country at that time) went into one such war, and in an outcome that's not completely explained by historical records - almost all of its soldiers were wiped out while inflicting minimal damage on their opponents. It seems historians do not have a good explanation of how this came about. Kurosawa gives us his take in Kagemusha, The Shadow Warrior

Kurosawa was a great painter. When funding for Kagemusha dried up stopping him from translating his story onto silver screen, he directed his creative energies onto a canvass. The story of Kagemusha was first born in a series of paintings - only later when George Lucas and Francis Ford Coppola provided him the financial support did those paintings translate into a motion picture. Naturally, the setting of the movie is very colorful, vibrant and many scenes resemble beautiful paintings. Criterion Collection DVD comes with a booklet that has Kurosawa's paintings also. You can see how wonderfully they have made transition onto a marquee.

Tatsyua Nakadai plays 2 roles in this movie, one of Shingen - a powerful warlord, who is admired by friends and foes alike; and the other of a wayward thief, his look alike. Takashi Shimura appears in a small role that Kurosawa especially wrote for him.

Under Shingen's able leadership Takeda clan becomes a formidable force; Shingen's presence is a mountainous support to his troops - enemies frequently leave the battlefield when they see him prepped for a fight. In one enemy siege Shingen is mortally wounded by a sniper-shot; He asks the generals to keep his death a secret for 3 years, till the time his grandson can take over as the head of Takeda clan. The generals and Shingen's brother prop the look alike on Takeda's throne.They manage to fool Shingen's courtiers, mistresses and soldiers after some humorous missteps initially. In the meantime, Shingen's opponents make all efforts to find out the truth - this sparring involving Nobunaga's spies, who leave no stone unturned in their quest for truth, makes for a very interesting viewing.

Then there is a complication - Shingen's son Katsuyori is sore at being sidelined and having to call a lowly thief his father. He also harbors ill-will against his father for naming his son the heir; and so he waits for an opportunity to prove that he is upto the job as clan head. He gets that eventually, when The Shadow warrior 'who hadn't mounted Shingen's horse or any mistress for the fear being caught' tries to tame the horse. His fall reveals the secret, and in a very poignant scene,he is driven out of the castle in pouring rain.

Soon after that, Katsuyori goes against the wishes of his generals, ignores bad portents and takes his fearsome army to war against Nobunaga. The rest is history.

The movie is of epical proportions, in lavishly mounted war scenes, finely costumed characters, and grand sets and much symbolism. But in all this granduer, there is a touching story of the Kagemusha. Its to director's credit that this 3 hour movie holds ones interest through out. Also, I think the directorial self-indulgence you see in a couple of scenes - One, the dream sequence where The shadow warrior is haunted by Shingen's ghost and Two, the drawnout post-battle climax scenes - is reserved only for master directors, I think.

Akira's High and Low

While watching Akira Kurosawa's gripping and suspenseful movie High and Low, I remembered an anecdote from Thomas Friedman's The world is flat where he compares two countries. Take a kid and his dad walking past a grand mansion. In the first country the kid says to his dad "I'll own such a thing one day", in the second the kid swears to his dad "I'll kill that owner one day". The difference? Optimism about future; In the first country the kid knows he could gain wealth by hardwork; the other kid hasn't seen such a thing - the only way he knows about getting there is by looting rich. High and Low is the story of a man who is as despondent as the second kid and that of a rich man, whose life he turns upside down.

==

Toshiro Mifune plays Kingo Gondo, a highly successful director and second largest shareholder of National Shoe Company. When sales of the company hit a plateau dissent starts brewing against the CEO; dissenting directors get together and try to enlist Gondo's support in overthrowing the chief. They want to reach the masses by manufacturing low quality shoes at cheap prices. Gondo doesn't agree with them, "Shoes are not like hats, they carry one's weight" he says and so "you have to make them sturdy" he reasons, then rebuffs their overtures.

The directors leave his home in huff with every intention of taking him down. But Gondo has an ace up his sleeve, very quietly he has amassed the shares of National Shoe company and just that evening he is on the verge of closing a deal - for which he has mortgaged everything he has- that would give him absolute control of the company.

తానొకటి తలిస్తే దైవమొకటి తలచినట్టు, he receives an anonymous call a few minutes later. The caller threatens to kill Gondo's son unless 30million yen is paid in ransom. Shocked, but unable to think of a way out, Gondo decides to pay up. But then he realizes that the kidnapper took his driver's son by mistake. The kidnapper realizes this too, calls a little later and informs him that he will have to pay up anyway.

Its his future and every thing he has worked for on one side - and the life of an innocent kid on the other. Gondo decides to take a chance and not pay up. The rest of the movie is about whether the kid is rescued and if the kidnapper brought to justice.

==

Kurosawa managed to glue me to my seat with suspenseful narration for the movie's entire duration. The scenes of investigators piecing clues together in their hunt for the kidnapper is just amazing. Various teams, each focussed on different aspects of the case bring in tidbits, that are laboriously pieced together, brilliantly deduced and followed-through. While the suspense doesn't let up for a long time, the jigsaw puzzle taking a shape gives viewer much satisfaction.

The divide and conquer method police use and the way they analyze all the clues, video tapes and audio recordings, and the way they improvise in sticky situations is a treat to watch. The idea of planting tell-tale items in the ransom bag, that would give away kidnapper's location when he tries to destroy the bag is very good. Because of the ploy, we see the only color shot in the all-black-and-white movie, pink smoke bellowing out of a refuse burner's pipe.

Tatsuya Nakadai (who would later play the lead in Kurosawa's Kagemusha) as the leader of the investigation is just too good. Takashi Shimura plays a silent role as the department head. Mifune plays the part of 'tough-like-nails' aggressive businessman role with great ease. Also, the dignity with which he takes his fall is amazing. The latter half of the movie also gives us a good insight into the kidnapper's devilish, devious mind and the decaying world he inhabits. His meticulous planning and the way he dodges his pursuers for a long time is shown well.

All in all, a great movie from the master director.

Akira's Stray Dog

Wars take their toll on winners and losers alike with the commonfolk feeling aftereffects long after the cessation of hostilities. Japan in late 1940s was recovering from WW2 battering with many of its soldiers trying to bury the bloody war past behind and assimilate into the society. Some succeeded, some did not. Those who did not, strayed into dangerous paths creating problems for themselves and others around. Stray Dog is the story of one such soldier gone astray.

==

This movie brings together Takashi Shimura and Toshiro Mifune; Shimura as Officer Sato, an experienced and renowned investigator who takes rookie Murakami (Mifune) under his wings. Tishiro Mifune is young, looks handsome, and fits neatly into the rookie policeman's role.

One day travelling home by bus after his shooting practice, Murakami realizes that his pistol is stolen. He chases a suspicious character but loses his trail in bylanes of the city. Dejected and fearing reprisal from his department, he submits his resignation. But the supervisor gives him a reprieve and asks him to assist Sato in recovering the pistol.

Together they sweat it out in the hot weather, following every lead possible in the city's underbelly. It is not easy to get leads or (when they do) any information from them. But they keep at it. At the same time, the guy they are after starts wreaking havoc in the city. With every bullet fired and later verified by Forensics to be from his own pistol, Murakami gets more and more dejected. It takes much support from Sato to get him back from dejection onto the path of investigation.The pace of investigation is slow and the breakthroughs happen in due course (quite literally, after much sweating) not as proofs of their brilliance, but as rewards for doggedly battling the weather and all other odds.

Sato and Murakami piece together the profile of the thief, now a killer - a soldier back from the war, unable to assimilate into the society, takes the wrong path, unable to control the bouts of anger and depression starts hurting people around him. He is just like Murakami, but gone badly astray.

The skies open up at last and so does one of the informants after much coaxing, and puts them on the track to nab the thief. Murakami earns his first citation for bravery in nabbing the killer.

==

The narration is unhurried, but doesn't go out of control - which I notice is typical of Kurosawa movies. Though I was riveted to the happenings for the entire duration of the movie, think some sequences dragged a bit. Also, apart from a scene in the initial part that's shown without dialogue and goes on for about 5 minutes showing Murakami scouring seedy parts of City to find the culprit (its reported that this scene was shot by Kurosawa's assistant, Ishiro Honda who later would become a renowed director in his own right)- there aren't any scenes that made a big impression on me.

Akira's Ikiru

Akira Kurosawa's Ikiru tells us the story of an aging bureaucrat and his rekindled love for life when he finds out his end is near. In this moving story, the master director shows us how one can choose to take control of life, do as the heart says, enjoy life as it is; but so often we get busy living lives we never wanted - that living busily becomes life. Sad are such lives that find desire to live only when faced with a prospect of death!

==

Takashi Shimura plays Watanabe, a government employee who loses his wife and joie de vivre at a young age and gets so used to leading a dispassionately serious life that folks at work refer to him jokingly as 'a mummy'. The only thing he is good at his guarding his turf at work, which he does zealously as the Head of Public affairs department, doing nothing of significance but appearing busy all the time all the same. Life goes on mechanically till the day he gets to know of his stomach cancer.

Depression and also a desire to reclaim the enjoyment he missed in the past 30 years seize him at once. The indulgence he hasn't known ever in drinking and gambling don't diminish the emptiness he feels inside even a bit, but push him deeper into a whirl of depression. He flounders desperately for a small ray of hope, a small something that can help him out of his unbearable trauma but nothing comes from his family. When a lively young lady from work comes to meet him - seeing her honesty, openness and simple happiness at small things, he clutches her like she were the last straw of hope. And starts following her.

And just when his creepiness starts scaring the poor lady, he has a sudden realization on how he can start living again. In a wonderfully constructed scene, a group of school girls begin singing Happy birthday song just when Watanabe realizes that he can find happiness at work by doing something purposeful, something he hadn't done ever in his working life and rushes out of a restaurant - he is re-born. "Happy birthday to you, Watanabe!"

With almost an unworldly passion and dogged determination at work, he takes up the cause of a small colony that submitted a request for public park - and fights the bureaucracy around him like his life depended on it. In 5 months he achieves the impossible, bureacracy bows and the public park becomes a reality. Watanabe reclaims a piece of life he missed.

Success has plenty of parents while failure is a bastard. Watanabe dies a happy man, but doesn't get the credit for the public park he helped build. The second half of the movie, for the most part takes place in Watanabe's funeral parlour and fills us in with tidbits from his last few days and his colleagues' vacillation about the Watanabe's real motives behind his last months' work. Unwilling to give him any credit when sober, sozzled they all boisterously give him his due. Only one person in the group really believes in Watanabe's commitment. Next day, they are all back to work, get busy not working and it is business as usual. The lone Wantanabe supporter struggles with his conscience for a brief while before mountainous paperwork swallows him.

Life goes on!

==

Some scenes that stand out in this outstanding movie are:

1. Fellow patient at doctor's office: Watanabe's transformation from a faintly smiling, polite, passive participant in the conversation to a withdrawn and terrified patient full of premonition because of the litany of stomach cancer symptoms the fellow patient belts out, is very touching.

2. Song at the nightclub: The passion and pathos Watanabe puts into the rendering of "Life is short" song at the nightclub. Some patrons and a nearby dancer, taken aback, move away as he immerses himself into a dirgelike rendering.

3. Birthday celebration: Watanabe's figurative rebirth comes with a birthday celebration in the background. When he reaches his office and picks up a file that is to become his life for the next few months, same music plays in the background. We know Watanabe has changed, he's found a purpose in his life.

4. Goon's threat: In his dogged pursuit for the public park, Watanabe unruffles the feathers of a powerful businessman who wants to build a restaurant at the same site. One of his cronies, finds Watanabe at deputy mayor's office walks up to him and threatens him to back away if he values his life. The look he gets in return is the one he doesn't expect - and he involuntarily steps back. Wonderful scene!

5. Final respects: When the colony residents walk in to pay their final respects to Watanabe, the deputy mayor and other officials are still in the funeral parlor, I expected them to burst out with indignation at the injustice meted out to their crusader. But they cry their hearts out, light the incense sticks and walk out sobbing. A touching scene.

I am sure I'll find many more scenes to love in my repeat viewings.

హాపీ డేస్ పాటలు - తొలి impressions

మొత్తం ఏడు పాటలు ఉన్నాయి హాపీ డేస్ లో - అన్నీ మంచి ప్రాచుర్యం పొందే విధంగానే కూర్చాడు కొత్త సంగీత దర్శకుడు మిక్కి. టైటిల్ పాట హాపీ డేస్ రాక్స్ మరియు జిల్ జిల్ జిగా అనే ఇంకో పాట ఒకే బాణీలో ఉండి - బీట్లు క్వీన్ పాట "వీ విల్ రాక్యూ" ని గుర్తు తెచ్చేవిగా, బాణీ మణిరత్నం చిత్రం యువ లో "ధక్కా లగా బుక్కా" పాటని గుర్తు తెచ్చేవిగా ఉన్నాయి. మిగతా పాటలన్నీ వినడానికి సొంపుగానే ఉన్నాయి. ఆనందదాయకమైన విషయం మాత్రం, ఇంత వరకూ శేఖర్ చిత్రం అనగానే పాడిందే పాటరా పాచి పళ్ళ దాసరా? అనిపించే తీరులో ఉండే కే.ఎం.రాధాకృష్ణన్ పాటలనుండి మనకి విముక్తి లభించడం.

బొమ్మరిల్లు DVD

దాదాపు ఒక ఏడాది క్రితం బొమ్మరిల్లు చూసాను. ఖర్చు పెట్టిన పది డాలర్లు, డ్రైవ్ చేసిన డెభ్బై మైళ్ళు అంత బాధ నాకు అంతవరకు ఎప్పుడూ కలిగించలేదు. ముఖ్యంగా సినిమాని ఆకాశానికి ఎత్తేసిన సమీక్షకుల మీద పట్టలేనంత కోపం వచ్చేసింది. ఒకింత ఉక్రోషంతో అప్పుడు ఇది రాసాను.

మళ్ళీ ఇప్పుడు శ్రీమతి కోసం ఇంటికి ఆ చిత్రరాజ DVDని తీసుకురావలసి వచ్చింది. ఇద్దరం సినిమా చూడడం పూర్తి కాగానే శ్రీమతికి చిన్న అనుమానం - అంతగా నచ్చనిది ఇందులో ఏముందని? కధానాయకి పాత్రకి కొంచం పైత్యం ఎక్కువే, చాలా మటుకు సన్నివేశాలు సహజత్వానికి దూరంగా ఉన్నాయి నిజమే - కానీ ఇవన్నీ తెలుగు సినిమాలకి కొత్త కాదు కదా? ఒప్పుకోవలసి వచ్చింది. DVD లో అప్పుడప్పుడు చెత్త సినిమాలు కూడా బాగానే ఉంటాయని అనడం తప్ప ఇంకేమీ అనలేక పోయా..కానీ జెనీలియాని/తన పాత్ర అతిని అందలమెక్కించిన అందరిమీదా చిరాకు మాత్రం పోలేదు.

ఒక కొత్త పదం

తిప్పెన - ఈ రోజు నాకు తెలుగుపదం సభ్యత్వం వల్ల తెలిసిన ఒక ఉపయోగకరమైన పదం.

ఈ పదానికి ఒక సరదా ప్రయోగం ఇది.

ఎవరో : "అయ్యో, డ్రైవరు ఇంకా రాలేదేమిటి? ఇప్పుడెలా?
నేను: "తిప్పెన! నేనే డ్రైవ్ చేస్తా"

ఈపాటికి మీకు అర్ధమయ్యే ఉంటుంది, తిప్పెన అంటే screw driver అని...

పాత తూకాలు

ఇందాకా కొడవడిగంటి కుటుంబరావు పెళ్లి, వ్యవహారం కధ చదువుతూ వుంటే అందులో వీశెడు మిఠాయిల ప్రసక్తి వచ్చింది. వీశ అంటే నాకు తెలియదు. అమ్మని అడిగితే ఇవి చెప్పింది.

రెండు పంపులు ఒక ఏబులం

రెండు ఏబులాలు ఒక పదలం

రెండు పదలాలు ఒక వీశ

ఎనిమిది వీశలు ఒక మణుగు

ఎనిమిది మణుగులు ఒక బారువో లేక పుట్టియో అని.

పాత ఎక్కాల పుస్తకం ఎందులోనైనా ఇవి ఉంటాయని కూడా అంది. కెజిల, టన్నుల బరుగుకి నలిగిపోయిన ఈ తూకపు పదాలు ఇంకెక్కడ దొరుకుతాయిలే అని నేనన్నాను.

----------

ప్రాచీన కొలమానాల మీద నాగార్జున వెన్న గారి వ్యాసం ఇక్కడ ఉంది.

నిజమా?

శృతిలయలు చిత్రంలోని 'తెలవారదేమో స్వామి' పాటకి పల్లవి కళాతపశ్వి రాయగా చరణపూరణం సిరివెన్నెల చేసారని ఎక్కడో చదివిన గుర్తు. ఇది నిజమా?

నాన్సీ డ్రూ తెచ్చిన కష్టాలు

ఏడో ఎనిమిదో తరగతి. తెలుగు పుస్తకాలు చదవడం అలవాటు తప్పి త్వరితగతిన ఇంగ్లీష్ పుస్తకాలు తినేయడం మొదలు పెట్టిన తరగతి. కొత్త పుస్తకాలు కొనే డబ్బు ఉండేది కాదు కాబట్టి, అబిడ్సు కోఠీలో దారి పక్క అమ్మబడే పాత పుస్తకాలే గతి.

ఇప్పుడంటే అమ్మాయిలకి అబ్బాయిలకి బొమ్మలతో మొదలెట్టి బట్టలదాకా, చెప్పులతో మొదలెట్టి చుట్టలదాకా (సరే, చుట్టలు కాదు సిగరెట్టులే!), పుస్తకాలతో మొదలుపెట్టి చిత్రాలదాకా, వేర్వేరు రంగులు హంగులు ఉన్నాయని తెలుసింది గానీ, అప్పట్లో అంతటి జ్ఞానమెక్కడిది? ఇంగ్లీషు పుస్తకాలు చదవడమే గొప్ప విషయం, అందిన పుస్తకాన్ని చదివేయడమే కానీ, అది ‘చిక్-లిట్టా’ కాదా అని ఆలోచించే సమయమూ పరిజ్ఞానమూ లేవుగా. అందువల్లే నాన్సీ డ్రూ పుస్తకాలు కొన్నాళ్ళు నేనూ నాతో పాటు నా తరగతిలోనే ఇంకో ఇద్దరు (వేలం) వెర్రివెంగళప్పలు వెలగబెట్టాము.

ఒక రోజు మావాడికి ఎక్కడిదో ఒక కొత్త నాన్సీ డ్రూ పుస్తకం చేచిక్కింది. వాడి నుంచి ఒక బెంచి దూరం ఉన్న నాకు అది ఎలా తెలిసిందో తెలిసింది. ఒక పక్క క్లాసు సాగుతోంది, ఇంకో పక్క ఆ పుస్తకం చూడాలని నాకు చెడ్డ తపన. సంజ్ఞలతో బతిమిలాడి, చూసి తిరిగి ఇచ్చేస్తానని, చదవననీ, వాడినే ముందు చదవనిస్తాననీ, మా వాడిని నమ్మించి అది తీసుకునే సరికి నా తల ప్రాణం తోకకీ, ఆ విషయమంతా టీచర్ దృష్ఠికీ వచ్చేసాయి. పుస్తకం నా సంచీలో పెట్టే సరికి టీచర్ నా ముందుకు వచ్చి ఏమిటది, చూపించు అంటూ వచ్చేయడం జరిగింది. ఏమీ లేదు, చిన్న పిల్లల మిస్టరీ నవల అని సర్ది చెప్పబోయా కానీ ఆయన వినిపించుకోలేదు. పుస్తకం బయటకి తీయమన్నారు.

కొత్త పుస్తకం కొంప ముంచింది. కవర్ ఎవడు వేసాడో కానీ వెధవ, నాన్సీ డ్రూ ఒళ్ళు విరుచుకుంటూ ఉన్నట్టు వేసాడు. పాత పుస్తకమైతేనే హాయి, కవర్ పేజి ఉండడమే గొప్ప, ఉన్నా ముట్టుకుంటే విరిగిపోయే తీరుగా ఉండి ఎంతమంది ఒళ్ళు విరిచినా సరిగా తెలిసేదికాదు. మరిప్పుడో? కొత్త సినిమాలో పైకిరావలన్న ఆతృత ఉన్న హీరోయిన్ లాగ కనిపిస్తోంది నాన్సీ.

‘ఇవేనా మీరు చదివే పుస్తకాలు?’ టీచర్ ఉరుము.

‘మంచిదేనండి; మిస్టరీ నవల’ నా బిక్క మొహములో భయము, గొంతులో గుటకలు.

‘అవునా, ఏదీ - చూడనీ’. మా వాడు నా వైపు కోపంగా చూపు.

విధి వక్రించడమంటే నాకారోజే తెలిసింది. ‘చూద్దాం ఎలాంటి పుస్తకమో’ అని టీచర్ పుస్తకాన్ని లాక్కుని, మొదటి చాప్టర్ ‘New girl in the town’ అని గట్టిగా అందరికీ వినపడేలా చదివారు. అంతే!

పుస్తకం క్లాస్ గుమ్మం బైట పడడం, నా చెంప ఛెళ్ళు మనడం ఒకే సారి జరిగాయని మా వాళ్ళు చెప్పడం గుర్తు.

నిగర్వి

విహారి బ్లాగ్ లో కృష్ణదేవరాయల వారి కధ చదవగానే నాకు చిన్నప్పుడు చందమామలో చదివిన కధ ఒకటి గుర్తుకు వచ్చింది. ఆ కధ సారాంశము ఇది.

ఒక రోజు మీసంమెలేసుకుంటున్న రాజు గారికి అసలు లోకంలో గర్వమంటూ లేనివాడు ఉంటాడా అని ఒక చిన్న సందేహం కలిగింది. రాజు తలచుకుంటే కొరడాదెబ్బలకే తక్కువ లేదన్నప్పుడు, వెట్టి చాకిరీ కొదవా? వెన్వెంటనే మంత్రి హాజరు కావడం, రాజ్యంలో ఉన్న నిగర్వులందరినీ పట్టి తేవలసిందను పని ఆయన తలమీద పడడం జరిగిపోయాయి.

ఇక మంత్రి గారు తాను కూడగట్టకలిగిన తెలివైన వారినందరినీ దగ్గరకు పిల్చి మహారాజు గారి ఆజ్ఞని తెలియజేసారు. అందరూ కలిసి, కూడబలికి చివరకు ఎలా ఐతేనేమి గాలించి, సకల పరీక్షలూ పెట్టి, ఒక్కడంటే ఒక్కడే నిగర్విని పట్ట గలిగారు. ఇక తేలికగా ఊపిరి పీల్చి మంత్రి రాజు వద్దకు వెళ్ళి ఒకింత గర్వంగా పని నెరవేరిందని తెలిపారు. ఇది విని రాజు సంతోషించి, నిగర్విని తాను స్వయంగా కలిసి కొన్ని ప్రశ్నలు వేసి సంతృప్తి చెంది, ఇలాంటి గొప్ప వాడిని తప్పక సత్కరించాలని నిర్ణయించి సభని ఏర్పాటు చేసారు.

సభలో పెద్దలందరి సమక్షంలో నిగర్విని సత్కరించిన పిమ్మట, రెండు పలుకులు పలకమని అడిగారు. నిగర్వి సభ ముందు నిలబడి “ఇంతటి సత్కారానికి రాజుగారు నన్ను యోగ్యుడని నిర్ణయించినందుకు నాకు చాలా గర్వంగా ఉంది” అని అన్నాడు. అటు పిమ్మట అతని నాలుక స్వీయ-కొరుకుడుకి గురయ్యిందో లేదో నాకు తెలియదు.

చక్దే పాటలు

ఇప్పుడే రిడిఫ్లో చక్దే పాటల సమీక్ష చదివి నవ్వాపుకోలేకపోయాను..ఇది రాసాను.

==

Head straight to Rediff's review of Chak De music if you want some laughs. The reviewer, who definitely lived in a cave till recently (he thinks Rang De Basanti is THE FIRST generation of new Bollywood sound) states that the revolutionized production standards of Hindi films passed on their bleeding edge touch to music also, and so we have screeching violins and raga-based compositions giving way to X-gen loops, beats and what not. Funny, eh?

Looping and beating have been happening in Hindi songs for many years now, RDB didn't herald anything new there, did it? The author who considers Salim Suleiman the most underrated duo in the film industry should know. Now what memorable scores did the duo deliver? Only Darna Mana Hai and Iqbal, both average beats and loops scores come to my mind.

And what about the alleged Second generation of this new bollywood sound? In reviewers words, it comes with Sarangi, Shehnai, Lovely melodies laced with some loops, programmed grooves and chick-rock. There, Bollywood music crossed a generation and unbeknownst to the old schoolers made its way to car speakers and nightclubs. Whoa!

ఇదీ స్పామే కదా?

ఇప్పటికి నాలుగు బ్లాగుల్లో అనుకుంటా చూసా...

మీ బ్లాగ్ చాలా బావుంది. నాకు తెలుగు లో బ్లోగ్ మొదలు పెడదామని ఉంది. తెలుగు లో వ్రాయడానికి www.quillpad.in/telugu కన్నా మంచి సాఫ్ట్‌వేర్ ఉంటే చెప్ప్పండి. అంటే ఇది చాలా బావుంది కానీ మీరు చాలా రోజుల నుంచి వాడుతున్నారు కాబట్టి మీకు తెలుస్తుంది కదా.

ఇక తెలుగులో కూడా spam మొదలయ్యిందా?